Κισάμου Αμφιλόχιος: Ας γίνει αυτός ο Δεκαπενταύγουστος ευκαιρία και αιτία να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο του αυτοθαυμασμού
Ας γίνει αυτός ο Δεκαπενταύγουστος, το μυστικό και μεγάλο πανηγύρι της Παναγίας μας, ας γίνει για όλους μας ευκαιρία και αιτία να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο του αυτοθαυμασμού και των ψευδαισθήσεών μας. Για να ανοίξουν οι καρδιές, να καθαρίσει ο λογισμός, να φωτιστεί ο νους, να γαληνέψει η ψυχή μας.
«Σε την αγνήν, * σε την Παρθένον και άσπιλον, * μόνην φέρω, * τείχος απροσμάχητον, * καταφυγήν σκέπην κραταιάν, * όπλον σωτηρίας, μη με παρίδης τον άσωτον, * ελπίς απηλπισμένων, ασθενών συμμαχία, * θλιβομένων χαρά και αντίληψις». (Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας, Ωδή δ )
Ευλογημένα παιδιά της Παναγίας μας, αγαπημένοι μου αδελφοί,
Αύγουστος, ο μήνας της Παναγίας μας και όλοι εμείς, τα δικά Της παιδιά, νιώθουμε βαθιά την ανάγκη, μέσα στην πνευματική και σωματική νωχέλεια του καλοκαιριού, να καταφεύγουμε με τις Ιερές Παρακλήσεις της περιόδου στην Χάρη Της. Ως μία δροσερή, νοητή όαση και πνευματική ανάταση στους πάσης φύσεως καύσωνες των καιρών και των ημερών μας, βιώνοντας ο καθένας μας, ανάλογα με την πίστη μας, την βοήθειά Της, την παρουσία Της και την Χάρη Της στην ζωή μας. Καταφεύγουμε στην Μάνα με τις χίλιες αγκαλιές, όπως τόσο όμορφα Την αποκαλεί ο λαός μας, βεβαιώνοντας την μεγάλη αγάπη, την στοργή, την σκέπη, την φροντίδα και προστασία Της για όλους εμάς, τα δικά Της παιδιά.
Χαιρόμαστε και εορτάζουμε την Σεπτή Κοίμηση της Παναγίας μας. Κοίμηση, που γεμίζει χαρά και ελπίδα τον κόσμο καθώς η Υπεραγία Θεοτόκος με την Κοίμησή Της «μετέστη εις την ζωή, Μήτηρ υπάρχουσα της ζωής», όπως ψάλλουμε στο Απολυτίκιο της εορτής, αφού, ως προσθέτει και ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης, «Σε τάφος έχειν ου δύναται», που σημαίνει: Ο τάφος, δηλαδή ο θάνατος, δεν είχε την δύναμη, δεν μπόρεσε να κρατήσει την Παναγία μας. Ελπίδα του κόσμου και του ανθρώπου η Θεοτόκος Μαρία. Ελπίδα, η οποία ανθίζει και πάλι στις κουρασμένες και πονεμένες καρδιές. Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των πικραμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων, η μάνα των ορφανεμένων, όπως τόσο όμορφα θα πει ο Φώτης Κόντογλου. Έχουμε, λοιπόν, Μητέρα ενδύναμον και φιλόστοργον, απαστράπτουσα ως λαμπάδα ολόφωτη και ακοιμήτως πρεσβεύουσα υπέρ όλων των ανθρώπων. Μεσίτρια ισχυρή, ικανή να μεταφέρει κάθε φορά τα αιτήματα της προσευχής μας, τους πόνους, τα δάκρυα και τις ικεσίες μας στον θρόνο του Θεού.
Ελπίδα· σε έναν πλανήτη που μαστίζεται από την οικολογική κρίση, την μη αναστρέψιμη ρύπανση του περιβάλλοντος, με καταστροφικά αποτελέσματα για τον άνθρωπο, τα ακραία φαινόμενα των βίαιων μεταβολών του καιρού. Ελπίδα· σε έναν κόσμο που καυχάται για τα επιτεύγματά του στην επιστήμη και την τεχνολογία, αλλά παραμένει θεατής ανθρωπίνων ολοκαυτωμάτων, σύγχρονων θηριωδιών και γενοκτονιών, ανίκανος και ανήμπορος να αντιδράσει. Ελπίδα· σε μία κοινωνία που αργοπεθαίνει, καθώς στο όνομα των πάσης φύσεως δικαιωματισμών, απεμπολεί αιώνιες, διαχρονικές αξίες, πιστεύω και ιδανικά, υιοθετώντας, άκριτα και αβασάνιστα, κάθε τι που στόχο έχει να απογυμνώσει την ψυχή, να αδειάσει την καρδιά, να γκρεμίσει την πίστη, να οδηγήσει δηλαδή τον άνθρωπο στην υποδήλωση του φρονήματος και την αλλοτρίωση της ζωής. Ελπίδα· σε καιρούς που ο ιερότερος θεσμός της κοινωνίας, η οικογένεια, τον οποίο σεβάστηκαν οι αιώνες, τίθεται υπό κρίση και αμφισβήτηση, καταλύεται, με στόχο να αντικατασταθεί με «νέες μορφές». Μορφές, που η ιερότητα του μυστηρίου του γάμου, η σύζευξη ανδρός και γυναικός, η χαρά της συν-δημιουργίας μέσα στην οικογένεια με την τεκνοποιία, θεωρούνται όχι μόνο ξεπερασμένα, αλλά και «μεσαίωνας», που πρέπει να αντικατασταθούν από σχέσεις και μορφές που τα πάντα επιτρέπονται και τα πάντα θυσιάζονται στην ικανοποίηση της σάρκας και της επιθυμίας, κάνοντας την ηδονή δημόσια επιταγή. Ελπίδα, τέλος, σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται για την εκπτώχευση της ζωής, την απουσία της αλήθειας και της δικαιοσύνης, της ομορφιάς και της αγάπης, της αλληλεγγύης και της καταλλαγής· εποχή όπου οι άνθρωποι αρκούνται να τρέφονται με ξυλοκέρατα και να κοιμίζουν την συνείδησή τους. Αδειάσαμε τις ψυχές, αδειάσαμε και τις ζωές μας. Δεν υπάρχει χώρος να ακουμπήσουμε οράματα και όνειρα, ιδέες και μάχες για την δημιουργία του νέου στην ζώσα ρίζα του παλιού. Ζούμε την άβυσσο του αιώνα της ένδειας στόχων και νοημάτων ζωής.
«Η Παναγία έχει να μας πει για τον τρόπο και τον κόπο της ελευθερίας από τον κλοιό του αυτοερωτισμού, που μας περισφίγγει», σημειώνει ο π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος. Και συμπληρώνει: «Σε εμάς μένει η συνειδητοποίηση, α) ότι είμαστε άρρωστοι, όταν βουλιάζουμε στον αυτοθαυμασμό (με χίλιους “όμορφους” τρόπους και β) ότι απομακρυνόμαστε ψάχνοντας αγιότητα χωρίς τον Θεό»! Όσοι, λοιπόν, από εμάς, αγαπημένα παιδιά της Παναγίας μας, πιστέψαμε ότι μπορούμε να γίνουμε άγιοι χωρίς Θεό και ότι μπορούμε να ανεύρουμε την ελπίδα, την ομορφιά, την χαρά και την αλήθεια της ζωής πέρα και μακριά από την ανοιχτή αγκαλιά της Παναγίας, επιλέγουμε να είμαστε και να παραμένουμε άρρωστοι, χωρίς ελπίδα και χαρά.
Ας γίνει αυτός ο Δεκαπενταύγουστος, το μυστικό και μεγάλο πανηγύρι της Παναγίας μας, ας γίνει για όλους μας ευκαιρία και αιτία να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο του αυτοθαυμασμού και των ψευδαισθήσεών μας. Για να ανοίξουν οι καρδιές, να καθαρίσει ο λογισμός, να φωτιστεί ο νους, να γαληνέψει η ψυχή μας.
Έτη πολλά αγαπημένα παιδιά της Παναγίας μας. Ευλογημένα, Παναγιοσκέπαστα και Θεοχαρίτωτα. Γεμάτα από την ομορφιά, την χάρη, την χαρά και την παρουσία της γλυκιάς μας Παναγίας.
Μετά πολλών ευχών και εν Κυρίω αγάπης,
Ο Επίσκοπος και πνευματικός σας πατέρας
† Ο Κισάμου και Σελίνου
Αμφιλόχιος
