Τὴν περίοδο τοῦ Φθινοπώρου γίνεται ἡ σπορὰ πολλῶν ἀγαθῶν. Ἡ γεωργικὴ αὐτή ἐργασία ἐνέπνευσε τοὺς Πατέρες νὰ τοποθετήσουν τὴν ἀνάγνωση τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς τοῦ Σπορέως σὲ Κυριακὴ τοῦ Ὀκτωβρίου, ποὺ βρισκόμαστε ἀκόμη στὴν ἀρχή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Οἱ μαθητὲς τὸν ρώτησαν νὰ τοὺς ἐξηγήσει ποιὸ εἶναι τὸ νόημά της. Καὶ ὁ θεῖος Διδάσκαλος ἀπάντησε ὅτι: «ὁ σπόρος ἐστίν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ…».
Οἱ ἀνθρώπινες διδασκαλίες καὶ θεωρίες, πρὶν καὶ μετὰ τὸν Χριστό, ἔδιναν βέβαια κάποια φῶτα, ποὺ ἄνοιγαν προσωρινὰ ἔστω ἕνα δρόμο στὸ βαθὺ σκοτάδι τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Ἦταν ὅμως ἀμυ- δρά φῶτα. Καὶ ὅπως λέει ὁ ποιητής «Ἦταν φῶτα, χίλια φῶτα, μὰ δὲν ἤτανε τὸ φῶς». Δὲν ἦταν ἰσχυρὰ καὶ ἀποτελεσματικά, ὅπως τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ δίνει τὴ δυνατότητα στοὺς χριστιανοὺς νὰ ψάλλουμε: «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν».
Αἰῶνες νωρίτερα ὁ ἱερός ψαλμωδὸς εἶχε ἀναφωνήσει: «Πόσο γλυκὰ εἶναι τὰ λόγια σου, Κύριε! Εἶναι πιὸ γλυκὰ ἀπὸ ὅ,τι εἶναι τὸ μέλι στὸ στόμα μου». Καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος διεκήρυξε: «Ζῶν γὰρ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνεργής καὶ τομώτερος ὑπὲρ πάσαν μάχαιραν δίστομον καὶ διϊκνοὺμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τὲ καὶ πνεύματος, ἁρμῶν τὲ καὶ μυελῶν». Εἶναι δηλαδὴ ζωντανὸς καὶ δραστικός. Εἶναι καλύτερος ἀπὸ κάθε δίκοπο μαχαίρι καί εἰσχωρεῖ καί διευσδύει στά βαθύτερα μέρη τοῦ ψυχικοῦ καί τοῦ σωματικοῦ κόσμου τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι λύχνος πού φωτίζει τά βήματα μας καί φῶς πού διαλύει τά σκοτάδια στούς δρόμους τῆς ζωῆς, προσθέτει ὁ ψαλμωδός Δαβίδ.
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ «σπείρεται» στὸν ἐσωτερικὸ κόσμο τοῦ ἀνθρώπου μὲ τρεῖς τρόπους: Μὲ τὴ μελέτη, μὲ τὴν ἀκρόαση καί μὲ τὴν παρατήρηση.
Ἡ κατάσταση καὶ ἡ ποιότητα τοῦ ἐδάφους ἔχουν βασικὴ σημασία. Τὸ πετρῶδες π.χ. ἔδαφος ἡ ἕνα σκληρὸ μὲ μικρὴ ποσότητα χώματος, δὲν μποροῦν νὰ δώσουν καρπό. Ἀλλὰ καὶ τὸ γεμάτο ἀγκάθια καὶ ζιζάνια χωράφι δὲν μπορεῖ νὰ προσφέρει τὴν ποθούμενη καρποφορία. Ἀνάλογες εἶναι καὶ οἱ δυσκολίες τοῦ ἐδάφους τῆς ψυχῆς, ποὺ σπέρνεται ὁ πνευματικὸς σπόρος.
Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου πρέπει νὰ εἶναι καθαρὴ καὶ γόνιμη. Ἡ ψυχή του νὰ μὴν εἶναι κυριευμένη ἀπὸ μέριμνες καὶ πάθη ἤ συνυφασμένη μὲ δύστροπα στοιχεῖα, ποὺ δὲ βοηθοῦν ἤ ἐμποδίζουν τὴν καλὴ καρποφορία καὶ καταστρέφουν τὸν καρπό.
Ἡ παραβολὴ τοῦ Σπορέως μᾶς πληροφορεῖ ὅτι μόνον ἡ ἀγαθή γῆ ἔδωσε «καρπὸν ἕκατονταπλασίονα». Ἂς γίνουμε λοιπὸν «γῆ ἀγαθή», ὥστε καθένας νὰ ἀπολαύσει καὶ νὰ χαρεῖ προσωπικὰ τὴν ποθούμενη καλὴ καὶ πλούσια πνευματικὴ καρποφορία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.