«Ἐάν τίς διψᾶ ἐρχέσθω πρός μέ καί πινέτω». Μέ αὐτά τά λόγια ἀρχίζει ὁ Κύριος τήν ὁμιλία του πού κατά τήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἀπηύθυνε πρός τούς Ἰουδαίους τήν τελευταία μέρα τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς.
Ἡ ἑορτή αὐτή στόν ἰουδαϊκό κόσμο ἦταν ἡ ἀνάμνηση τῆς Νομοδοσίας. Ὁ δεκάλογος δόθηκε στόν Μωϋσῆ, κατά τήν ἰουδαϊκή παράδοση, πενῆντα μέρες μετά τό Πάσχα. Στόν Χριστιανισμό τήν πεντηκοστή ἡμέρα μετά τό Πάσχα ἑορτάζεται ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν κόσμο καί ἡ ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό λοιπόν τό Πνεῦμα ὁμιλεῖ ὁ Χριστός στήν Εὐαγγελική περικοπή ὡς μελλοντικό καί ἐπικείμενο γεγονός πού θά ἀκολουθήσει μετά τήν δόξα τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀναστάσεως.
Τί εἶναι ὅμως τό Ἅγιο Πνεῦμα; Πῶς μποροῦμε νά συνειδητοποιήσουμε τήν παρουσία του καί τά δῶρα του;
Τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπαριθμῶντας ὁ Ἀπ. Παῦλος στήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή του γράφει: «Ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστίν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια». Τά χαρίσματα αὐτά ἀποτελοῦν τή σφραγίδα τοῦ χριστιανοῦ, τά γνωρίσματα τοῦ «πνευματικοῦ» ἀνθρώπου, τά χαρακτηριστικά της βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή χαρακτηρίζεται ὄχι ἀπό τό μίσος πού σκοτώνει, ἀλλά ἀπό τήν ἀγάπη πού ἐξυψώνει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, ὄχι ἀπό τήν κατήφεια καί τόν φόβο τῆς μελλοντικῆς τιμωρίας ἀλλά ἀπό τή χαρά τῆς τωρινῆς καί ἀναμενομένης λυτρώσεως. Χαρακτηρίζεται ἀκόμη ἀπό τήν εἰρήνη πρός τόν Θεό, πρός τόν ἄλλο ἄνθρωπο, πρός τόν ἑαυτό μας, ἀπό τή μακροθυμία ἔναντι τῶν ἀδυναμιῶν καί τῶν προσβολῶν τοῦ συνανθρώπου, ἀπό τή χρηστότητα καί ἀγαθοσύνη πού ἐκφράζουν θετικότερα τή στάση ἔναντι τοῦ ἀδελφοῦ. Ἀπό τήν πίστη στό λυτρωτικό ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ σταυροῦ πού ὁλοκληρώνεται μέ τήν Ἀνάσταση, ἀπό τήν πραότητα καί τήν ἐγκράτεια τοῦ χριστιανοῦ πού ζεῖ ἐν Πνεύματι Θεοῦ καί παράγει τούς γλυκεῖς καρπούς τῆς ζωῆς τοῦ Πνεύματος.