Μητρόπολη Κερκύρας: Μακαρία η κοιλία η βαστάσασά Σε
Μία ἁπλή γυναίκα μακαρίζει τήν Παναγία (Λουκ. 11,27) ὡς τή μητέρα πού βάσταξε τόν Χριστό στή μήτρα της καί τόν θήλασε! Ὁ Χριστός ὅμως μᾶς ζητᾶ νά ἀκοῦμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά τόν ἐφαρμόζουμε, γιά νά δώσουμε ἕνα νέο νόημα στίς σχέσεις μας μέ τούς γονεῖς μας, ἀλλά καί ὅλο τόν κόσμο. Νά ἀκολουθήσουμε τήν ὁδό καί τόν τρόπο τῆς Παναγίας. Τήν πορεία στήν Ἐκκλησία. Τήν μετάνοια πού μᾶς κάνει νά ἀνασταινόμαστε ἐκ τῶν παθῶν μας. Τήν ἀγάπη πού μοιράζεται καί ἐλευθερώνει ἀκόμη καί ἀπό τόν θάνατο!
Μία ἀπό τίς μεγαλύτερες χαρές τοῦ ἀνθρώπου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι νά βλέπει τά παιδιά του νά προοδεύουν! Νά νιώθει ὅτι τό γέννημα τῶν σπλάχνων του προχωρᾶ στή ζωή του ὑπερβαίνοντας τήν πορεία τῶν γονέων του. Ἰδίως τό συναίσθημα αὐτό τό ἔχει ἡ μητέρα, καθώς αὐτή νιώθει καί τόν φυσικό σύνδεσμο μέ τό παιδί της. Τό κυοφορεῖ. Ἀκούει τήν καρδιά του ἐντός της. Τό τρέφει μέ τόν ὀμφάλιο λῶρο. Τοῦ μεταδίδει τά συναισθήματά της, τήν τρυφερότητα ἀλλά καί τίς δυσκολίες τοῦ χαρακτήρα της, γιατί ὁ σύνδεσμος μάνας-παιδιοῦ δέν εἶναι μόνο φυσικός-βιολογικός, ἀλλά καί ψυχολογικός. Τό ἔμβρυο αἰσθάνεται τό καρδιοχτύπι καί τήν ἀγωνία τῆς μάνας γιά τό πῶς καί τό πότε θά γεννηθεῖ. Ὅταν ἡ μάνα ἀκουμπᾶ τό χέρι στήν κοιλιά της καί νιώθει τίς κινήσεις τοῦ ἐμβρύου, ἐπικοινωνεῖ μαζί του. Εἶναι τό σπλάχνο της. Καί τήν ἴδια στιγμή ἡ γέννηση τοῦ παιδιοῦ στήν οὐσία γίνεται θάνατος καί ἀνάσταση ὄχι μόνο γιά τό ἴδιο, ἀλλά καί γιά τήν μητέρα!
Ἡ γέννα ὡς θάνατος καί ἀνάσταση
Θάνατος διότι τελειώνει ἡ συνύπαρξη ἐντός τῆς μήτρας. Τελειώνει γιά τό παιδί ἡ ἄκοπη ἐπιβίωση, ἀλλά καί τό αἴσθημα ὅτι ἡ ζωή εἶναι ἐντός τοῦ σώματος τῆς μάνας. Τήν ἴδια στιγμή ὅμως ξεκινᾶ καί ἡ ἀνάσταση, ἡ ἔξοδος δηλαδή σέ ἕναν καινούργιο τρόπο ζωῆς. Γιά τή μάνα ἡ ἀνάσταση ἔχει νά κάνει μέ τήν ἀγάπη. Γιά τό βρέφος ἔχει νά κάνει μέ τήν ἐλευθερία. Καί οἱ δύο καταστάσεις δίνουν νέο νόημα στήν σχέση μάνας καί παιδιοῦ. Ἡ μητέρα, ἀγαπώντας καί φροντίζοντας τό παιδί της, καλεῖται νά τό ὁδηγήσει στήν ἐλευθερία τοῦ νά γίνει προσωπικότητα αὐτόνομη, μέ δική του ταυτότητα. Χωρίς νά πάψει νά ἀγαπᾶ τή μάνα, νά μπορέσει νά χτίσει τόν δικό του κόσμο. Νά γίνει ἐλεύθερος ἄνθρωπος. Νά ξέρει γιατί ζεῖ καί νά μπορεῖ νά ζήσει ἀφ’ ἑαυτοῦ του. Στήν ἀρχή θά κλαίει γιά νά δώσει σημάδι ὅτι ἔχει ἀνάγκες: νά φάει, νά κοιμηθεῖ, νά εἶναι καθαρό, νά τό προσέξουν. Σταδιακά, ἡ ἀγάπη τῆς μάνας θά τό κάνει νά μιλήσει, νά ἐκφραστεῖ ἔλλογα, νά ζητήσει νά ἀπεξαρτηθεῖ. Νά μάθει νά ζεῖ καί νά σχετίζεται ἀπό μόνο του. Διότι ἡ ἐπιβίωση δέν ἀρκεῖ ἄν δέν ἔχει νά κάνει μέ τό χτίσιμο σχέσεων.
Ἡ χαρά γιά μίαν ἄλλη πρόοδο
Καί ὑγιής εἶναι ἡ πορεία ἀνατροφῆς, ὅταν τό παιδί παύει νά βλέπει τίς δικές του ἀνάγκες ὡς μοναδική του προτεραιότητα καί, ἀνταποδίδοντας τήν ἀγάπη πού ἔλαβε ἀπό τή μάνα του, προσφέρει ἀγάπη καί σ’ αὐτήν καί σέ ὅλον τόν κόσμο. Γι’ αὐτό καί τό πρόσωπο τοῦ πατέρα διαδραματίζει ἰσχυρότατο ρόλο, τόσο στήν ἐγκυμοσύνη, ὅσο, κυρίως, στήν ἀνατροφή τοῦ παιδιοῦ. Ὁ πατέρας ἀπεγκλωβίζει τό παιδί ἀπό τή σχέση ἐξάρτησης τοῦ παιδιοῦ ἀπό τήν μητέρα καί τό μαθαίνει νά μοιράζεται καί μέ ἄλλους ὅ,τι ἔλαβε, δηλαδή τήν ἀγάπη. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ὁδηγεῖται στήν ἐλευθερία!
Συνήθως οἱ γονεῖς καμαρώνουμε γιά τίς ἐπιτυχίες καί τή συμπεριφορά τῶν παιδιῶν μας. Πόσο σπουδαῖο θά ἦταν νά μπορούσαμε νά χαιρόμαστε ὅταν μᾶς λέγανε γιά τά παιδιά μας: «Ξέρει νά ἀγαπᾶ! Ξέρει νά μοιράζεται! Ξέρει νά συγχωρεῖ! Ξέρει νά εἶναι ἐλεύθερο! Ξέρει νά δίνει νόημα ζωῆς στούς ἄλλους! Ξέρει νά ζεῖ τόν Θεό καί νά μοιράζεται αὐτή τήν ζωή!».
Ἡ Παναγία ὡς πρότυπο
Ὅλα αὐτά μας τά θυμίζει ἡ Ἐκκλησία μέσα ἀπό τό εὐαγγελικό ἀπόσπασμα πού διαβάζουμε σέ ὅλες τίς μεγάλες γιορτές τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅπως καί σ’ αὐτήν τῆς κοιμήσεώς της. Ἡ ἰδιότητα τῆς Παναγίας νά εἶναι «Μήτηρ τῆς Ζωῆς» εἶναι ἡ σπουδαιότερη πού δόθηκε σέ ἄνθρωπο! «Μετέστη πρός τήν ζωήν», ἀφοῦ πρῶτα ἔδειξε στόν κόσμο τί σημαίνει νά μεγαλώνει μία μάνα τό παιδί της γιά νά τό ἀφήσει κατά ἄνθρωπον ἐλεύθερο. Νά χαίρεται καί πού τό ἔχει δικό της, ἀλλά καί πού εἶναι ὅλου του κόσμου, ὅλης της ἀνθρώπινης ἱστορίας! Νά ζήσει τήν ἔξοδο τοῦ σπλάχνου της ἀπό τό σῶμα της «χωρίς πόνους» ὄχι ὡς θάνατο, ὅπως ὅλες οἱ μάνες, ἀλλά ὡς δωρεά ζωῆς γιά τούς πάντες! Νά μή φοβηθεῖ γιά τήν ἀποδοκιμασία τοῦ κόσμου πρός τό πρόσωπο τοῦ υἱοῦ της, νά μή μισήσει τόν κόσμο, ἀλλά νά ἁπλώσει τή μητρική της ἀγκαλιά, καί στό πρόσωπο τοῦ υἱοῦ της νά ἀγκαλιάσει καί νά γίνει μάνα ὅλων τῶν ἀνθρώπων! Νά μείνει στήν Ἐκκλησία ὡς ἡ ἐνίσχυση τῶν ἀποστόλων καί ὅλων τῶν χριστιανῶν! Καί τή στιγμή τῆς κοιμήσεώς της, τή στιγμή τοῦ θανάτου της, νά γευθεῖ μία ἐκ νέου ἀνάσταση: τήν αἰώνια αὐτή τή φορά, γιά νά γίνει ἡ μεσίτρια καί ἡ προσμένουσα! Μεσίτρια γιά νά μετάσχουμε ὅλοι στή χαρά τῆς σχέσης μέ τόν Υἱό καί Θεό της, χωρίς τά λάθη, τά πάθη, οἱ ἐξαρτήσεις, ὁ ἐγωκεντρισμός, ἡ ἔπαρση τοῦ νοῦ, νά μᾶς χωρίζουν ἀπό αὐτόν. Προσμένουσα γιά νά ὑποδεχθεῖ ὡς Μάνα ὅλων κάθε ψυχή πού φεύγει ἀπό αὐτήν τήν ζωή ἀποφασισμένη νά ἁπλώσει τό χέρι στόν Χριστό!
Μία ἁπλή γυναίκα μακαρίζει τήν Παναγία (Λουκ. 11,27) ὡς τή μητέρα πού βάσταξε τόν Χριστό στή μήτρα της καί τόν θήλασε! Ὁ Χριστός ὅμως μᾶς ζητᾶ νά ἀκοῦμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά τόν ἐφαρμόζουμε, γιά νά δώσουμε ἕνα νέο νόημα στίς σχέσεις μας μέ τούς γονεῖς μας, ἀλλά καί ὅλο τόν κόσμο. Νά ἀκολουθήσουμε τήν ὁδό καί τόν τρόπο τῆς Παναγίας. Τήν πορεία στήν Ἐκκλησία. Τήν μετάνοια πού μᾶς κάνει νά ἀνασταινόμαστε ἐκ τῶν παθῶν μας. Τήν ἀγάπη πού μοιράζεται καί ἐλευθερώνει ἀκόμη καί ἀπό τόν θάνατο!
