Εγκύκλιο εξέδωσε ο Μητροπολίτης Νεαπόλεως Βαρνάβας αναφορικά με την επικείμενη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Ο κ. Βαρνάβας, μεταξύ άλλων, τονίζει: «Η ιστορία της Ρωμηοσύνης διδάσκει ότι σε κρίσιμες ώρες Εκείνη έσωσε το γένος. Κάθε τόπος της Ορθόδοξης Ανατολής μιλά για τα θαυμαστά γεγονότα και διακηρύσσει τα άρρητα μεγαλεία της. Έτσι κτίσθηκαν ναοί μεγαλόπρεποι, ταπεινά εξωκκλήσια και φιλοτεχνήθηκαν άγιες εικόνες προς τιμήν της. Και κάθε ναός και κάθε εικόνα κουβαλά την ιστορία της προστασίας της. Παναγία Σουμελά, Προυσιώτισσα, Εικοσιφοίνισσα, Παμμακάριστος, Θεοσκέπαστη, Θαλασσινή, Παρηγορίτισσα, Τριχερούσα, Παραμυθία, Γιάτρισσα, Ευαγγελισμός της Τήνου, Ολυμπιώτισσα, Εκατονταπυλιανή και Χορταίτισσα της Μητρόπολής μας είναι ελάχιστα από τα προσωνύμια που έδωσε ο πιστός λαός στο πρόσωπό της».
Ακολουθεί η Εγκύκλιος του Μητροπολίτη:
Πρός τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα, χαίρετε ἐνΚυρίῳ πάντοτε. Ἀγωνίζεσθε τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως. Εἰρηνεύετε θεοπρεπῶς, προσεύχεσθε ἐκτενῶς, μετανοεῖτε εἰλικρινῶς. Κι ὁ Θεός τοῦ ἐλέους, τῆς ἀγάπης και τῆς εἰρήνης να εἶναι μαζί σας.
Στήν καρδιά τοῦ καλοκαιριοῦ δεσπόζει τό πρόσωπο τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Δεσπόζει «ἡ τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ και ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ». Δεσπόζει ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ Λόγου. Δεσπόζει ἡ μητέρα καί Παρθένος. Κυριαρχεῖ ἡ ἀνύμφευτη νύμφη. Ἡ περιβεβλημένη τον Ἥλιον κατά την Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου. Ἡ κοσμημένη με τό κάλλος τῶν ἀρετῶν.
Καί κάθε φιλόθεη ψυχή ἀποζητᾶ ἀνακούφιση, παρηγοριά κι ἐλπίδα, προστρέχοντας σέ αὐτή μέ πίστη. Καί δέεται παρακλητικά: «Ἐκύκλωσαν αἱ τοῦ βίου με ζάλαι, ὥσπερ μέλισσαι κηρίον, Παρθένε, και την ἐμήν κατασχοῦσαι καρδίαν, κατατιτρώσκουσι βέλη τῶν θλίψεων, ἀλλ’ εὕροιμί σέ βοηθόν και διώκτην και ρύστην, Πανάχραντε». Δηλαδή, ὅπως οἱ μέλισσες τριγυρίζουν στήν κερήθρα και ρουφοῦν τό μέλι, ἔτσι μέ κύκλωσαν οἱ μέριμνες, τά βάσανα και οἱ θλίψεις τοῦ βίου, και κατατρυπᾶνετήν καρδιά μου. Ἀλλά σέ ἐσένα, Παναγία μου, βρῆκα βοηθό και ἀντιλήπτορα, για νά λευτερώσεις την ψυχή μου.
Ὁ ὑπέροχος αὐτός ὕμνος τοῦ Μεγάλου Παρακλητικοῦ Κανόνος, πού μέ πόθο ἱερό καί συγκίνηση ψάλλουμε στή διάρκεια τοῦ Δεκαπενταυαγούστου, περιγράφει παραστατικά την ἐσωτερική κατάσταση τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου. Ζάλη καί σύγχυση πνευματική. Ὀδύνη και ἀπογοήτευση καθημερινή. Θλίψη καί στενοχώρια ἀπαραμύθητη. Ἔλλειψη ἐσωτερικῆς ἀλλά και ἐξωτερικῆς εἰρήνης. Ἀπαξίωση τῆς ποιότητας τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Ἀρρωστημένη θρήσκευτικότητα. Και τά δεινά τοῦ κόσμου δεν ἔχουν τέλος…
Και ὅλα αὐτά, προέρχονται ἐξαιτίας τῆς ἀλλοτρίωσης και τῆς ἀπομάκρυνσης τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς. Κι ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἀπομακρύνεται ἀπό το φῶς, τόσο βαθαίνει τό σκοτάδι μέσα του. Ὅσο ξεμακραίνει ἀπό τόν Θεό, τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους του, τόσο βυθίζεται στά γεώδη πάθη. Ὅσο ἀπαξιώνει την αὐθεντική ζωή, τόσο ὀσμίζεται τόν θάνατο. Ὁπότε, ἡ προσφυγή στή σκέπη τῆς Παναγίας ἔρχεται ὡς κραυγή ἀγωνίας στο ἀσφυκτικό κλίμα ὁπου ζεῖ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος.
Και το ἐρώτημα εἶναι: Ἀπό ὅλα αὐτά τά ἀδιέξοδα και τά δεινά τοῦ βίου ἔχει τή δυνατότητα να μᾶς ἐλευθερώσει ἡ Παναγία; Προφανῶς ναί. Ἀρκεῖ ὁ σύγχρονος χριστιανός νά μαθητεύσει και να υἱοθετήσει τόν τρόπο τῆς ζωῆς της.
Ἡ ἱστορία τῆς Ρωμηοσύνης διδάσκει ὅτι σέ κρίσιμες ὧρες Ἐκείνη ἔσωσε τό γένος. Κάθε τόπος τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς μιλᾶ για τά θαυμαστά γεγονότα καί διακηρύσσει τά ἄρρητα μεγαλεῖα της. Ἔτσι κτίσθηκαν ναοί μεγαλόπρεποι, ταπεινά ἐξωκκλήσια καί φιλοτεχνήθηκαν ἅγιες εἰκόνες πρός τιμήν της. Καί κάθε ναός καί κάθε εἰκόνα κουβαλᾶ την ἱστορία τῆς προστασίας της. Παναγία Σουμελᾶ, Προυσιώτισσα, Εἰκοσιφοίνισσα, Παμμακάριστος, Θεοσκέπαστη, Θαλασσινή, Παρηγορίτισσα, Τριχεροῦσα, Παραμυθία, Γιάτρισσα, Εὐαγγελισμός τῆς Τήνου, Ὀλυμπιώτισσα, Ἑκατονταπυλιανή και Χορταΐτισσα τῆς Μητρόπολής μας εἶναι ἐλάχιστα ἀπό τά προσωνύμια πού ἔδωσε ὁ πιστός λαός στό πρόσωπό της.
Ἡ Παναγία ὅμως, δεν ἔρχεται «ὡς ὁ ἀπό μηχανῆς θεός» τῆς ἀρχαίας τραγωδίας για νά σώσει τόν κόσμο και να ἱκανοποιήσει ἀτομικές ἀνάγκες. Ἔρχεται ὡς φιλόστοργη μητέρα καί τροφός προς τά αὐτεξούσια και ἐπαναστατημένα παιδιά της πού μέ πίστη, ταπείνωση καί μετάνοια την ἐπικαλοῦνται. Καί δείχνει σέ αὐτά τον Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Και τά διδάσκει με ἔμφαση: «Ὅ,τι ἄν λέγει ὑμῖν, ποιήσατε». Σέ πολλές εἰκόνες κρατᾶ με το ἕνα χέρι στην ἀγκαλιά της τόν Χριστό και με το ἄλλο δείχνει τή νηφάλια μορφή του. Διότι, ὄντως, ἀδελφοί μου, ἐάν ὁ ἄνθρωπος ἐγκολπωθεῖ το Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, τά πράγματα γίνονται πιο ἁπλά καί βρίσκει διέξοδο στα ἀδιέξοδα. Τότε, αὐτός ἐντοπίζει τό πραγματικό νόημα τῆς ζωῆς και ἀνακαλύπτει τή θεία του καταγωγή. Νοηματοδοτεῖ ἀκόμη και τόν θάνατο. Ὁ θάνατος δέν γίνεται φοβερός δυνάστης, ἀλλά ἀπαρχή τῆς αἰωνίου ζωῆς. Γι’αὐτό καί ἡ σημερινή γιορτή χαρακτηρίζεται ὡς Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, μετάσταση και ἀναβάθμιση σέ ἄλλο ἐπίπεδο.
Μέ τίς σκέψεις αὐτές, στή σημερινή πάνδημη ἑορτή τῆς Παναγίας μας, ἄς στρέψουμε τον νοῦ και τήν καρδιά μας προς τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ Λόγου και ἄς τήν παρακαλέσουμε θερμά: Νά προστατεύει ἀπό πάσης προσβολῆς τήν πατρίδα μας. Να ἐνθαρρύνει τούς ἀπελπισμένους. Να παρηγορεῖ τούς θλιβομένους. Να ἐνισχύει τούς νοσοῦντας. Νά συνοδεύει τίς πονεμένες μητέρες. Να παραμυθεῖ τούς ὀλιγοψύχους. Νά φωτίζει τή νέα γενιά και τά ξενιτεμένα παιδιά μας. Νά δέεται στον Υἱό της για τήν «εἰρήνη τοῦ σύμπαντος κόσμου» και τή σωτηρία μας.
Ἄς μην λησμονοῦμε ὅτι, παρότι τό κακό, τό σκοτάδι, ὁ πειρασμός, ἡ ἀσχήμια καί ἡ φωτιά τῆς δοκιμασίας ἐμφανίζουν με θρᾶσος και ἀλαζονεία τό πρόσωπό τους, ἡ Παναγία Μητέρα μας θά μένει πάντοτε παραμυθία, γιάτρισσα, ἐλευθερώτρια καί ἡ μόνη ὀμορφιά μας. Για να ἀκυρωθεῖ ὅμως τό κακό ἤ ἔστω να ἐλαττωθεῖ, χρειάζεται καί ἡ δική μας ὁλόθυμη συνδρομή. Προσευχή καρδιακή, φιλαδελφεία ἀνυπόκριτη και ἔμπρακτη ἀγάπη γιά κάθε ἀναγκεμένο και ἀπελπισμένο. Κι αὐτή ἡ προσφορά θά γίνεται τροφή για τόν πεινασμένο, φάρμακο για τον ἀσθενή, ροῦχο για τόν γυμνό, βακτηρία για τον ἀδύναμο.
Χρόνια πολλά και εὐλογημένα!
Μὲ πατρικὲς εὐχὲς και ἀγάπη Χριστοῦ
Ὁ Μητροπολίτης
Ο ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ