Ο Δημητριάδος Ιγνάτιος στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»: Ο ρόλος της Εκκλησίας είναι ενωτικός
Η Συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην έντυπη εφημερίδα «Κιβωτός της Ορθοδοξίας», που κυκλοφορεί πανελλαδικά κάθε Πέμπτη
Είκοσι πέντε χρόνια συμπληρώνονται από την εκλογή του κ.Ιγνάτιου ως μητροπολίτη Δημητριάδος. Εικοσιπέντε χρόνια που διαδέχτηκε τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, στη διάρκεια των οποίων έβαλε τη δική του σφραγίδα σε μια ιστορική, για την Εκκλησία, περιοχή.
Όλα αυτά τα χρόνια, όπως λέει στη συνέντευξή του, προσπάθησε να επικοινωνήσει με τους νέους, να αναπτύξει ένα σημαντικό κοινωνικό έργο, και να αναδείξει τον ενωτικό ρόλο της Εκκλησίας.
Είκοσι πέντε χρόνια στην Μητρόπολη Δημητριάδος. Τι σημαίνει αυτό για σας και την τοπική κοινωνία;
Είναι ένας σταθμός η εικοσιπενταετία και μάλιστα, όπως έγινε γνωστό, ουσιαστικά μου δίδει το προνόμιο να είμαι ο μακροβιότερος για την ώρα μητροπολίτης στην Μητρόπολη Δημητριάδος. Ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε μόλις 24 χρόνια. Είναι ένα γεγονός που δίνεται η ευκαιρία κανείς να αναστοχαστεί τα χρόνια που πέρασαν. Που περνούν γρήγορα, όταν τα βιώνεις έντονα, αλλά και που είναι αρκετά για να αναδείξουν, ότι το να είσαι στην Εκκλησία, με τη χάρη του Θεού και να μπορείς να έχεις την ευθύνη για να παραμείνει ζωντανή μια τοπική εκκλησία, είναι όντως Δώρο Θεού. Έτσι λοιπόν σε ό,τι μας αφορά προσωπικά, είναι μία ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη, να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε και στο μέλλον σ’ αυτά που ζητά η Εκκλησία και ο λαός μας από τον Επίσκοπο. Όσο για την τοπική κοινωνία, ξέρετε, στην επαρχία ο επίσκοπος είναι Πατέρας και αν αυτό φροντίσει να το καλλιεργεί, γίνεται ένας παράγοντας ουσιαστικής ενότητας και συνέχειας στον τόπο. Έναν ευλογημένο τόπο, όπως είναι η Μαγνησία. Άρα τα 25 χρόνια είναι ένας σταθμός και ευχηθείτε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε με την ίδια αγάπη που έχουμε και μέχρι τώρα στον τόπο και στους ανθρώπους.
-Ποιο είναι το πλέον «αγαπημένο» έργο σας;
Το αγαπημένο μου έργο είναι η «καρδιά» των ανθρώπων, αυτή η καρδιά που ανταποκρίνεται στην δική μας αγάπη και ταυτόχρονα έχει οικοδομήσει όλα αυτά τα χρόνια ένα κλίμα εμπιστοσύνης. Είναι οι συνεργάτες που έχουμε κοντά μας -κληρικοί και λαϊκοί – που απαρτίζουν όλο αυτό το – όπως θα λέγαμε – επιτελείο, για να φέρουμε το ευαγγέλιο του Χριστού στις καρδιές των ανθρώπων και να δημιουργούμε προϋποθέσεις, η ζωή τους να είναι μια ζωή με αξιοπρέπεια, με διάσωση του πολιτισμού μας και ταυτόχρονα, έχοντας μία Εκκλησία που θεολογεί και σήμερα όπως πρέπει, πάντοτε σαν Εκκλησία. Για μας λοιπόν τ’ αγαπημένο έργο είναι οι άνθρωποι, αυτοί που με τη Χάρη του Θεού μας πλαισιώνουν και αυτοί που αποδέχονται και γίνονται δέκτες του μηνύματος του Χριστού.
-Πώς είναι η σχέση σας με τους νέους;
Σημαντικό ερώτημα. Είναι δύσκολο σήμερα να μπορείς να μιλήσεις τη γλώσσα των νέων. Αλλά οι νέοι έχουν αισθητήριο. Μ’ αυτό το αισθητήριο μας αποδέχονται. Έχουμε την ευκαιρία να λειτουργούμε «υποδειγματικά» για να τους μυήσουμε στη λατρεία της Εκκλησίας μας και στο νόημα της Θείας Λειτουργίας και της Ευχαριστίας. Έχουμε την ευκαιρία να βρισκόμαστε κοντά τους σε όμορφες στιγμές, όπως αυτές που δημιουργεί το Μουσικό Σχολείο της πόλεώς μας. Έχουμε την ευκαιρία να τους καλούμε να πάρουν μέρος σε πολλές εκδηλώσεις της τοπικής μας Εκκλησίας. Ελπίζουμε να είναι κι αυτό κάτι που θα μείνει παρακαταθήκη σ’ αυτόν τον τόπο.
Εξάλλου, αυτή είναι η ελπίδα μας και το μέλλον, και του τόπου και της Εκκλησίας μας.
-Διαδεχτήκατε τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο...
Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Ήξερα πολύ καλά όταν με επέλεξε και με την ψήφο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, εγκαταστάθηκα στη Μητρόπολη Δημητριάδος και Αλμυρού, ποιον διαδέχομαι. Όμως, παρεκάλεσα τον Θεό να με βοηθήσει, όχι να φτάσω τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, αυτό δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν, αλλά να συνεχίσω το έργο του και να θέσω και εγώ ένα μικρό λιθαράκι σε αυτή την τοπική Εκκλησία. Έτσι, όπως εξομολογήθηκα πολλές φορές, έκανα το σταυρό μου και συνέχισα το έργο του, δίνοντας και το μέτρο του δικού μου χαρακτήρος, σε θέματα και πράγματα, με αποτέλεσμα σήμερα να χαιρόμαστε, ότι η Μητρόπολή μας και ο τόπος μας είναι ένας τόπος «Συνάντησης» και «Διαλόγου». Ένας τόπος που έχουν δημιουργηθεί και λειτουργούν νέοι θεσμοί και χαιρόμεθα ότι τα 10 χρόνια της αρχιεπισκοπικής του θητείας, καμάρωνε το έργο που συνεχιζότανε, είδε πολλά κτίρια και υποδομές να ολοκληρώνονται και ελπίζουμε πάντα να έχουμε την ευχή του για τη συνέχεια αυτού του έργου.
-Ποιος πρέπει να είναι σήμερα ο ρόλος της τοπικής Εκκλησίας και πώς πρέπει να ενεργεί ένας Ιεράρχης, ώστε να έρθει πιο κοντά στους πιστούς;
Ο ρόλος της Εκκλησίας παραμένει πάντοτε σημαντικός, ιδιαίτερα στην ελληνική επαρχία. Είναι ρόλος ενοποιητικός. Αυτό αποτελεί την πεμπτουσία του έργου μας. Θέλουμε να είμαστε ενωτικοί, σε κάθε τόπο, σε κάθε χώρο, σε κάθε περίπτωση. Και βεβαίως να έχουμε μια φροντίδα, πέρα από το κήρυγμα και το ποιμαντικό μας έργο, αυτό που είναι το κατεξοχήν έργο μας: η Θεία Ευχαριστία, τα Μυστήρια της Εκκλησίας, ταυτόχρονα όμως, το κήρυγμα της αγάπης να γίνεται πράξη αγάπης. Γι’ αυτό και έχουμε φροντίσει να μην υπάρχει άνθρωπος χωρίς ένα πιάτο ζεστό φαγητό την ημέρα, να μην υπάρχει κανείς εγκαταλειμμένος και μοναχικός. Συνεργαζόμαστε με όλους τους φορείς για να λειτουργεί ένα δίκτυο ασφάλειας για όλους τους ανθρώπους. Οι πιστοί μας έχουν εμπιστοσύνη. Ο λαός μας θέλει την Εκκλησία ως μάνα του. Όταν έχουμε και τη φροντίδα του, τότε νομίζω ότι συνεχίζουμε ένα έργο που πάντοτε υπήρχε και υπάρχει στην Ελλάδα. Η Εκκλησία και η Ορθοδοξία, να παραμένουνε η μάνα και η ενοποιός δύναμη αυτού του λαού.
-Πέραν των προθέσεων, τι φταίει που τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί η επιρροή της Εκκλησίας στην κοινωνία;
Δεν ξέρω αν έχει μειωθεί η επιρροή. Σίγουρα η εκκοσμίκευση έχει κι αυτή το δικό της ρόλο. Πολλά πράγματα αλλάζουν, και αλλάζουν με ραγδαίους ρυθμούς. Έχουμε να κάνουμε με μία κατάσταση ενός πολιτισμού που δυστυχώς απαρνείται αξίες, δημιουργεί προϋποθέσεις φθοράς και διαφοράς και λειτουργεί με εικονοκλαστικό τρόπο για τους ανθρώπους. Όμως, παραμένει πάντοτε ένας πυρήνας, όπως λειτουργούσε πάντοτε η Εκκλησία, ανθρώπων που θέλουν να διασώσουνε την πίστη, τις αξίες της αγάπης στην οικογένεια, στην πατρίδα. Ανθρώπους οι οποίοι θέλουν να λειτουργήσουνε μέσα από την παράδοση του τόπου μας. Με ένα σωστό και ταυτόχρονα σύγχρονο τρόπο. Έτσι, επιδιώκουμε να λειτουργούμε. Πιστεύω ότι η Εκκλησία στην Ελλάδα, δεν θα πάψει να επηρεάζει τη ζωή του λαού μας. Μην ξεχνάτε ότι ολόκληρος ο βίος μας έχει να κάνει με το εορτολόγιο της Εκκλησίας. Και μόνο αυτό αρκεί. Εάν κι εμείς φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων και πείσουμε ότι, δεν θέλουμε εξουσία, αλλά να διακονούμε τον λαό, τότε η επιρροή θα είναι σωστή, προκειμένου να διακονήσουμε έναν λαό που πρέπει και αξίζει να συνεχίσει να υπάρχει μέσα στη χοάνη της παγκοσμιοποίησης.
Ποιο το μήνυμά σας στους «Βολιώτες»;
Ένα είναι το μήνυμά μας: Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για να κρατήσουμε τις παραδόσεις μας, την ομορφιά που μας χάρισε ο Θεός στο φυσικό περιβάλλον και βεβαίως να έχουμε μία μαρτυρία αλήθειας και ζωής. Συνεχίζουμε να θέλουμε να είναι ο Βόλος, ένας τόπος συνάντησης και διαλόγου για όλους τους ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο.
