Ο Ιεροσολύμων Θεόφιλος προεξήρχε της Θείας Λειτουργίας στο Κουφρ Σμέα (Βίντεο)
Μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν, ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον, τονίζων τήν ἀναγκαιότητα διατηρήσεως τῆς συνοχῆς μεταξύ ἀδελφῶν τῆς ἰδίας οἰκογενείας, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ὁ φιλόξενος καί ἀσφαλής οἶκος, ὁ συνάγων τούς πιστούς καί θεμελιῶν αὐτούς ἐν τῇ πέτρᾳ τῶν ἐντολῶν τῆς ἀγάπης καί τῆς ἁρμονίας, ἰδίᾳ δέ ἀνεφέρθη εἰς τήν διατήρησιν ἀγαστῶν σχέσεων τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ τῆς κώμης Κούφρ Σμέα.
Ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος Γ’, προεξῆρξε Θείας Λειτουργίας ἐν τῷ νεοδμήτῳ περικαλλεῖ Ναῷ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης εἰς τήν κώμην Κούφρ Σμέα, τήν πρωΐαν τοῦ Σαββάτου 10ης Φεβρουαρίου 2024.
Τόν Μακαριώτατον ἐσυνώδευσαν καί συνελειτούργησαν μετ’ αὐτοῦ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης Ἀρίσταρχος καί ὁ παρεπιδημῶν Μητροπολίτης Καζάν κ. Κύριλλος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, τούς ὁποίους ὑπεδέχθη ἐνθέρμως ἡ Κοινότης τῆς κώμης ταύτης, μεταξύ τῶν ὁποίων καί μεγάλος ἀριθμός Σεΐχηδων τῆς φυλῆς τῶν Δρούζων. Ὁ ἐπί κεφαλῆς τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου τοῦ Κούφρ Σμέα, κ. Yasser Ghadhban καί μέλη τοῦ Συμβουλίου ὑπεδέχθησαν τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν, τούς Προέδρους καί τά μέλη τῶν τοπικῶν Ποιμαντικῶν Συμβουλίων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἄκκρης – Πτολεμαΐδος. Ὁ Ἕλλην Πρόξενος εἰς τήν Χάϊφαν κ. Κωνσταντῖνος Ζηνόβιος καί ὁ Πρόξενος τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας Δρ. Amin Safiya ἦσαν μεταξύ τῶν παρευρισκομένων εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν, τῇ συμμετοχῇ πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος ἐντοπίων καί Χριστιανῶν ἐκ τῶν ὁμόρων πόλεων καί κωμῶν τῆς Γαλιλαίας.
Μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν, ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον, τονίζων τήν ἀναγκαιότητα διατηρήσεως τῆς συνοχῆς μεταξύ ἀδελφῶν τῆς ἰδίας οἰκογενείας, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ὁ φιλόξενος καί ἀσφαλής οἶκος, ὁ συνάγων τούς πιστούς καί θεμελιῶν αὐτούς ἐν τῇ πέτρᾳ τῶν ἐντολῶν τῆς ἀγάπης καί τῆς ἁρμονίας, ἰδίᾳ δέ ἀνεφέρθη εἰς τήν διατήρησιν ἀγαστῶν σχέσεων τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ τῆς κώμης Κούφρ Σμέα.
Ἔπειτα ὁ Πατριαρχικός Ἐπίτροπος Ἄκκρης, Ἀρχιμανδρίτης π. Silwanos Hanouneh, προσεφώνησεν εἰς τήν αἴθουσαν ἐκδηλώσεων τοῦ Ναοῦ, καλωσορίζων τόν Μακαριώτατον καί τούς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς εἰς τήν κώμην Κούφρ Σμέα, συγχαίρων τήν ἐνορίαν καί ἐκφράζων τήν ἱκανοποίησίν του διά τήν συμφιλίωσιν τῶν ἐνοριτῶν αὐτῆς, ἡ ὁποία ἐπραγματοποιήθη σήμερον ἔπειτα ἀπό πολλάς δεκαετίας.
Ἐν συνεχείᾳ ὁ π. Σιλουανός ἐπαρουσίασε τόν ἐπί κεφαλῆς τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου τοῦ Kufr Sumei, ὁ ὁποῖος ἐξεφώνησε μίαν συγκινητικήν ὁμιλίαν, ἐκφράζων τήν χαράν αὐτοῦ δι’ αὐτήν τήν ἐκδήλωσιν, καί ψάλλων ἕν ᾅσμα μέ τούς λόγους τοῦ Κυρίου ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην Ἁγίου Εὐαγγελίου: «ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθώς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν σοί, ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας», (Ἰωάν. 17:21).
Ὁμοίως ὁ κ. Bassam Nasser ἐκαλωσώρισεν ἐνθέρμως τήν Συνοδείαν καί τούς παρευρισκόμενους, συγχαίρων τήν ἐνορίαν διά τό ἐπίτευγμα τοῦτο, τό ὁποῖον ἐπετεύχθη κατόπιν πολλῆς ἀναμονῆς, εὐχαριστῶν πάντας, ὅσοι εἰργάσθησαν διά τήν ὑλοποίησιν τῆς ἑορτῆς ταύτης. Ἔπειτα ὁ κ. Youssef Nasser, ἐσυνέχισε προσφωνῶν, ἀνακαλῶν εἰς τήν μνήμην τούς λόγους τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ περί ἁρμονίας καί ἑνότητος, ἐν τοῖς ὁποῖοις ἐστηρίχθησαν διά νά πραγματοποιήσουν τήν σύναξιν ταύτην, δι’ εὐχῶν καί διά τῶν ἀόκνων προσπαθειῶν τοῦ Μακαριωτάτου. Ὁ κ. Youssef Nasser καί οἱ υἱοί αὐτοῦ διεδραμάτισαν σημαντικόν ρόλον εἰς τήν ἐποπτείαν τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ Ναοῦ.
Μετά τάς προσφωνήσεις ἠκολούθησε τράπεζα παρατεθεῖσα ὑπό τῆς ἐνορίας πρός τιμήν τοῦ Μακαριωτάτου καί τῆς Συνοδείας Αὐτοῦ.
Ἡ θερμή καί χαρμόσυνος ἀτμόσφαιρα ἐν τῇ αἰθούσῃ ἀνέδειξε μίαν ἡνωμένην ἑνορίαν μέ καλούς ἐνορίτας, ἀκολουθοῦντας τούς λόγους τοῦ Κυρίου: «Εάν οὖν προσφέρῃς τό δῶρόν σου ἐπί τό θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατά σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τό δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου, καί ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου, καί τότε ἐλθών πρόσφερε τό δῶρόν σου», (Ματθ. 5:23, 24).
Τό κήρυγμα τοῦ Μακαριωτάτου εἰς τό Κοινωνικόν τῆς Θείας Λειτουργίας καί ἡ πρόποσις Αὐτοῦ ἐν τῇ τραπέζῃ παρατίθενται ὡς ἕπεται:
«Ἰδού τι καλόν ἤ τι τερπνόν ἀλλ’ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό», (Ψαλμ. 132,1), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Ἡ χάρις καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ Πατρός συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῇ ὡραίᾳ ὑμῶν πόλει Κούφρ Σμέα, ἵνα τελέσωμεν τό μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας καί οὕτως διαδηλώσωμεν τήν ἐν τῷ κοινῷ ποτηρίῳ τοῦ τιμίου σώματος καί αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν καί ἑνότητα ἡμῶν.
Ποιοῦμεν δέ τοῦτο ἀκούοντες εἰς τήν πρός Ἐφεσίους πατρικήν παράκλησιν τοῦ θεσπεσίου Παύλου λέγοντος: «παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγώ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης καί πρᾳότητος, μετά μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης· ἓν σῶμα καί ἓν Πνεῦμα, καθώς καί ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν», (Ἐφ. 4, 1-4).
Ἐξαίρων τήν ἰδέαν τῆς ἑνότητος ὁ θεῖος Παῦλος λέγει: « ὁ Θεός Πατήρ καί αὐτόν [τόν Χριστόν] ἔδωκε κεφαλήν ὑπέρ πάντα τῇ ἐκκλησίᾳ, ἥτις ἐστί τό σῶμα Αὐτοῦ» (Ἐφ. 1, 22-23). «Ὑμεῖς ἐστε Σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους», (Α’ Κορ. 12,27), «καί γάρ ἐν ἑνί Πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε ᾿Ιουδαῖοι εἴτε ῞Ελληνες, εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι, καί πάντες εἰς ἓν Πνεῦμα ἐποτίσθημεν», (Α’ Κορ. 12,13) ἐπιστέλλει πρός Κορινθίους.
Ἐξ ἄλλου, ἀντιλαμβανόμενος τόν κίνδυνον καί τό ἀπροσδόκητον κακόν τῆς διχοστασίας ὁ σοφός Παῦλος μετά θερμῆς ἀγάπης ἐπαινεῖ καί πάλιν τούς Κορινθίους λέγων: «Παρακαλῶ δέ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διά τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τό αὐτό λέγητε πάντες, καί μή ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δέ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καί ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ», (Α’ Κορ. 1, 10).
Ὄντως, ἀδελφοί μου, τά σχίσματα καί αἱ διχόνοιαι διαμελίζουν τήν Ἐκκλησίαν κατά τόπους, δηλονότι τήν χριστιανικήν ἡμῶν κοινότητα εἰς ἀνταγωνιζομένας ὁμάδας καί διαψεύδουν τό γεγονός ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.
Προσέτι τά σχίσματα καί αἱ διχόνοιαι ἀντιστρατεύονται τήν ἀποστολήν τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ. Ἡ δέ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν μαρτυρίαν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Εὐαγγελιστήν, αἱ ἔριδες καί αἱ διχοστασίαι ἀμαυροῦσιν τήν μαρτυρίαν τῆς Ἐκκλησίας διά τόν Χριστόν, ἀφ’ οὗ οἱ Χριστιανοί ἀναγνωρίζονται ὡς μαθηταί Αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν ἀμοιβαίαν αὐτῶν ἀγάπην. «Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις», (Ἰωάν. 13, 35).
Κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, ἡ διαίρεσις τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τοὐτέστιν τῆς Ἐκκλησίας, φανερώνει τά ἔργα τῆς σαρκός, τά ὁποῖα τροφοδοτοῦν τήν ἁμαρτίαν, (Πρβλ. Γαλ. 5,19). Ἀντιθέτως ἡ ἐν Χριστῷ ἑνότης τῶν πιστευόντων εἰς τόν Χριστόν εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια· κατά τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος», κηρύττει καί πάλιν ὁ θεῖος Παῦλος.
«Ἰδού τι καλόν ἤ τι τερπνόν, ἀλλ’ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό», (Ψαλμ. 132,1), λέγει ὁ ψαλμῳδός. Ναί, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία γενικώτερον καί ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων εἰδικώτερον εἶναι τό κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ: «Χαῖρε Σιών ἁγία μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, Θεοῦ κατοικητήριον», ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.
Εἶναι δέ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ κατοικητήριον, διότι εἰς αὐτήν ἀφ’ ἑνός μέν ἐδόθη τό μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον. Ἀφ’ ἑτέρου δέ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ διά τῆς Ἐκκλησίας ἀπολαμβάνομεν «τόν καρπόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», (Γαλ. 5,22) . Διά τοῦτο ὁ μακάριος Παῦλος εἰς τήν πρός Τιμόθεον, τόν μαθητήν αὐτοῦ, ἐπιστολήν αὐτοῦ λέγει: «Ταῦτά σοι γράφω … ἵνα εἰδῇς πῶς δεῖ ἐν οἴκῳ Θεοῦ ἀναστρέφεσθαι, ἥτις ἐστίν Ἐκκλησία Θεοῦ ζῶντος, στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας», (Α’ Τιμ. 3, 14-15).
Καί ἀναλυτικώτερον: Σοῦ γράφω ταῦτα, ἵνα γνωρίζῃς πῶς πρέπει κανείς νά πολιτεύηται καί νά συμπεριφέρηται εἰς τήν οἰκίαν καί τήν οἰκογένειαν τοῦ Θεοῦ, δηλαδή εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ζωντανός. Εἶναι δέ ἡ Ἐκκλησία ἄλλος στῦλος καί θεμέλιον στερεόν, τό ὁποῖον ὑποβαστάζει τήν ἀλήθειαν.
Αὐτόν ἀκριβῶς τοῦτον «τόν Οἶκον τοῦ Θεοῦ» ἀποτελεῖ καί τό Ρωμαιορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, οἱ κάτοικοι τοῦ ὁποίου δέν εἶναι ἄλλοι ἀπό τό εὐλαβές Χριστεπώνυμον αὐτοῦ ποίμνιον, τό ὁποῖον διαβιοῖ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ. Μέ ἄλλα λόγια, τό Πατριαρχεῖον ἀπεδείχθη ὅτι εἶναι ἡ αὐθεντική τροφός Μητέρα, ἡ ὁποία, ὡς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή «ἐκύκλωσε τόν λαόν αὐτῆς καί ἐπαίδευσεν αὐτόν καί διεφύλαξεν αὐτόν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ», (Πρβλ. Δευτερ. 32,10). Ὁ δέ ἀρχηγός καί τελειωτής τῆς πίστεως ἡμῶν Κύριος Ἰησοῦς Χριστός (Πρβλ. Ἑβρ. 12,2) λέγει: «Τόν ἐρχόμενον πρός με οὐ μή ἐκβάλω ἔξω», (Ἰωάν. 5,37).
Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς συνήχθημεν καί εἰς τοῦτο ἐκλήθημεν πάντες ἡμεῖς σήμερον ἐν τῇ σεβαστῇ ὑμῶν Κοινότητι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἵνα διαδηλώσωμεν τήν πρός ἀλλήλους ἀγάπην καί τήν ὁμόνοιαν τῆς «καλῆς ὁμολογίας ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων», (Α’ Τιμ. 6,12), τήν ἑνότητα δηλονότι τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Εἰς τοῦτο μᾶς καλεῖ καί τό θεόπνευστον παράγγελμα τοῦ οὐρανοβάμονος Παύλου λέγοντος: «νυνί δέ ἀπόθεσθε καί ὑμεῖς τά πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν… μή ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καί ἐνδυσάμενοι τόν νέον τόν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν», (Κολ. 3, 8-10). Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ἀπώτερος σκοπός τοῦ ἐνδυσαμένου τόν ἀνακαινούμενον ἄνθρωπον, δηλ. τόν γενόμενον καινούργιον, εἶναι νά προοδεύῃ εἰς τήν τελείαν γνῶσιν τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ σῴζουσα ἀλήθεια. «Εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τόν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ», (Ἰωάν. 18,37), «γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσῃ ὑμᾶς», (Ἰωάν. 8,32) λέγει Κύριος.
Πῶς ὅμως, ἀδελφοί μου, δυνάμεθα νά εἴμεθα ἐλεύθεροι ἐντός ἡμῶν, ὅταν ἡμεῖς φέρωμεν εἰς τήν καρδίαν μας τό μῖσος καί τήν κακίαν ἐναντίον τῶν συνανθρώπων μας καί μάλιστα τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν μας; Διά τοῦτο ὁ Χριστός παραγγέλλει λέγων: «Ὅταν στήκετε προσευχόμενοι, ἀφίετε εἴ τι ἔχετε κατά τινος, ἵνα καί ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς ἀφῇ ὑμῖν τά παραπτώματα ὑμῶν», (Μάρκ. 11,25).
Ὁμολογουμένως ἡ σημερινή λειτουργική σύναξις κλήρου καί λαοῦ καί τῶν τιμίων μελῶν τῆς Κοινότητος ὑμῶν τε καί ἡμῶν ἀποτελεῖ πρᾶξιν καί ἔργον ἱερόν. Καί τοῦτο, διότι, ὡς κηρύττει ὁ Μέγας Παῦλος, «ὁ ἐν τούτοις δουλεύων τῷ Χριστῷ εὐάρεστος ἔσται τῷ Θεῷ καί δόκιμος τοῖς ἀνθρώποις, ἐπειδή ὁ ἀληθής καί εἰλικρινής σκοπός ἡμῶν εἶναι ἡ ἐπιδίωξις τῆς εἰρήνης καί τῆς οἰκοδομῆς τῆς εἰς ἀλλήλους», (Πρβλ. Ρωμ. 14, 18-19).
Ἐν κατακλεῖδι θέλομεν νά εὐχαριστήσωμεν τούς κοπιάσαντας μετά ζήλου διά τήν ἀνέγερσιν τοῦ περικαλλοῦς τούτου ναοῦ, τόν ἐλλογιμώτατον κ. Γιοῦσεφ Νάσσερ καί τούς υἱούς αὐτοῦ, ὡς καί πάντας τούς ἠθικῶς καί ὑλικῶς συνδραμόντας διά τήν εὐπρέπειαν αὐτοῦ. Ἀμήν, ἔτη πολλά καί εἰρηνικά!
ΠΡΟΠΟΣΙΣ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ Κ.Κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΕΝ ΤΗ ΤΡΑΠΕΖΗ ΕΙΣ ΚΟΥΦΡ-ΣΜΕΑ
«Γίνεσθε δέ ποιηταί λόγων καί μή μόνον ἀκροαταί, παραλογιζόμενοι ἑαυτούς», (Ἰακ. 1,22), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος.
Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες καί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Ἀξιότιμα μέλη τῆς Κοινότητος ἡμῶν ἐν Κούφρ Σμέα,
Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ ἐπί τῇ εὐλογημένῃ ταύτῃ συνάξει κλήρου καί λαοῦ σήμερον ἐν τῇ πολυπολιτισμικῇ πόλει ὑμῶν.
Ὁ σκοπός τῆς θείας Εὐχαριστιακῆς συνάξεως, τήν ὁποίαν ἐτελέσαμεν ἐν τῷ ἱερῷ καί ἀναιμάκτῳ θυσιαστηρίῳ ἦτο καί εἶναι ἡ ἐν τῇ πράξει ἐφαρμογή τῶν λόγων τοῦ Κυρίου: «Ἐντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς, ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», (Ἰωάν. 13,34)· καί: «εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν, μή ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδέ δειλιάτω», (Ἰωάν 14,27).
Ἡ ἔλλειψις καί ἡ ἀπουσία τῆς κατά Θεόν καί οὐχί κατά κόσμον ἀγάπης καί εἰρήνης εἶναι τά οὐσιαστικά αἴτια τῶν διχοστασιῶν, τῶν ἐρίδων (Γαλ. 5,20) καί τῶν πολέμων. (Ἰακ. 4,1).
Ἡ ἐν τῷ κόσμῳ ἀποστολή τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, οὔσης τό θεανθρώπινον Σῶμα Αὐτοῦ, δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τόν Εὐαγγελισμόν τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης, αἱ ὁποῖαι [ἐντολαί] ἀποτελοῦν τάς προϋποθέσεις τῆς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἑνότητος. «Οὐδέν οὕτω παροξύνει τόν Θεόν ὡς τό Ἐκκλησίαν διαιρεθῆναι. Ἀνήρ δέ τις ἅγιος ἔφησεν: οὐδέ μάρτυρος αἷμα ταύτην τήν ἁμαρτίαν δύνασθαι ἐξαλείφειν», λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος.
Ὁσάκις συμμετέχομεν εἰς τό μέγα μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας, συμμετέχομεν εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ, διό καί ἡμεῖς καλούμεθα ἵνα καταγγείλωμεν τό χαρμόσυνον τοῦτο γεγονός μετά του ὑμνῳδοῦ λέγοντες καί βοῶντες:
«Ἀναστάσεως ἡμέρα, καί λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, καί ἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν ἀδελφοί, καί τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς· Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει, καί οὕτω βοήσωμεν· Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος».
Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά!»
