«Η Ορθοδοξία, η ορθή δηλαδή πίστις, χωρίς την ορθή πράξη παραμένει απλώς μία πνευματική ιδεολογία», σημείωσε ο Σεβασμιώτατος, υπογραμμίζοντας πως «ο Θεός δεν επιβάλλεται. Προβάλλει την αγάπη και όστις θέλει οπίσω Του ακολουθεί».
Στην συνέχεια ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε τόσο στην εόρτιο μνήμη «του παιδομάρτυρος Αγίου Ταρσιζίου, του δεκαπενταετούς νεανίσκου της πρώτης Εκκλησίας, ο οποίος υπερασπιζόμενος τα τίμια και άχραντα και ζωοποιά Μυστήρια που έφερε για να Μεταλάβουν οι αδελφοί του… έδωκε την νεανική του ζωή, το πορφυρό παρθενικό του αίμα και πότισε το δέντρο της πίστεως», όσο και στον Ιερό Φώτιο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως «τον διασφαλίσαντα και διακρατήσαντα της αποστολικοπαραδότου πίστεως των Αγίων Αποστόλων και των Θεοφόρων Αγίων Πατέρων».
«Τιμώντας την μνήμη του Αγίου Ταρσιζίου, αισθανόμαστε την ενότητά μας με όλα τα μέλη της Εκκλησίας, με όλους τους Αγίους, τους Μάρτυρες, τους Ομολογητές, τους Οσίους, τους Θεοφόρους άνδρας και γυναίκας, οι οποίοι πληροφόρησαν την προσωπική τους διακονία δια Αγίου Πνεύματος και αποτελούν πολυτίμητα μέλη του Σώματος του Χριστού», υπογράμμισε ο Σεβασμιώτατος συμπληρώνοντας πως καθώς τιμούμε τον Άγιο Ταρσίζιο, μία ενοριακή παράδοση την οποία ξεκίνησε ο μακαριστός πρωθιερέας Γεώργιος Κρητικός, «τον προβάλλομε ταυτόχρονα ως αιώνιο παράγγελμα αλλά και υπόδειγμα όλων των νέων που επιδιώκουν την προσωπική τους καταξίωση και ανέλιξη στο σύστημα της ζωής. Γιατί αυτό το πρόσωπο, αυτός ο νεανίας, αυτός ο έφηβος των δεκαπέντε ετών είναι χαριτωμένος, πλήρης Πνεύματος Αγίου και βέβαια Χριστοειδής και ένθεος νικητής της ζωής».
Στην συνέχεια ο Σεβασμιώτατος αναφερόμενος στον Ιερό Φώτιο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, αφού σημείωσε πως η μνήμη του τιμάται πανορθοδόξως και ιδιαίτερα στο σεπτό Οικουμενικό μας Πατριαρχείο ως προστάτης της μεγαλωνύμου Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, αλλά και στην αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, της οποίας προστάτης της Ιεράς Συνόδου είναι ο Μέγας Φώτιος, επεσήμανε πως «τον τιμούμε διότι μας χάρισε την διακράτηση της Ορθοδοξίας δια της συγκλήσεως της Αγίας Ογδόης Οικουμενικής Συνόδου των σωτηρίων ετών 879- 880 εις την Βασιλίδα των πόλεων, εις την οποίαν συνεκλήθη η Σύνοδος αυτή για να αποσκορακίσει την κακοδοξίαν, την αίρεση του Φιλιόκβε («Filioque»), δηλαδή την διαστρέβλωση του Τριαδικού Δόγματος και την τραγική έκπτωση από την πίστη των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων και των Αγίων και Θεοφόρων Αποστόλων, την οποίαν (έκτπωση) εισήγαγε εις την αμώμητον πίστιν η κακοδοξία, η έπαρση και ο δαιμονισμός του φραγκισμού που κατέλαβε το Πρεσβυγενές Πατριαρχείο της Ορθοδόξου Ρώμης – μέχρι τότε – και το μετέβαλε σε μία αιρετική παρασυναγωγή και το απέκοψε από τη Μία, Αγία, Καθολική Ορθόδοξη Εκκλησία».
«Η Αγία Ογδόη Οικουμενική Σύνοδος είναι εκείνη στην οποίαν οφείλουμε την Ορθοδοξία μας, διότι μετά δυνάμεως, πίστεως και ισχύος καταδίκασε την αίρεση του Φιλιόκβε («Filioque»), δηλαδή την προσθήκη εις το ‘’Σύμβολο της Πίστεως’’ και αναθεμάτισε όποιον θελήσει στο μέλλον να προσθαφαιρέσει» στην αποκεκαλυμμένη αλήθεια, είπε σε άλλο σημείο του κηρύγματός του ο Σεβασμιώτατος, υπογραμμίζοντας παράλληλα με έμφαση πως «ο Χριστός είναι η ένσαρκος Αλήθεια και χωρίς Αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει σωτηρία και όποιος νοθεύει την Αλήθειαν ‘’Χριστόν’’, πράττει έργο δαίμονος και αποδιώκει από την Εκκλησία και τον εαυτόν του, την σωτηριώδη Χάρη και επίπνοια του Παναγίου και ζωαρχικού Πνεύματος».
Τόνισε πως «η Αγία Ογδόη Οικουμενική Σύνοδος… αποτελεί για όλους μας μία συνειδητή και υπεροχική ενέργεια και δύναμη διακρατήσεως της αμωμήτου ημών Πίστεως. Δι’ αυτό και την τιμούμε εμείς εδώ, έστω και τοπικώς, εις την κατά Πειραιά συνεκλεκτήν δοξάζοντας τον Πανάγιο Θεό και τους Αγίους και Θεοφόρους Πατέρας αυτής, οι οποίοι μας χάρισαν την αυτοσυνειδησία της ορθοδόξου αλήθειας».
Τέλος ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε πως «χωρίς την υγιαίνουσα πίστη την οποίαν μας χάρισε ο Κύριος των Αγίων Αποστόλων και των Θεοφόρων Πατέρων, δεν μπορούμε να έχουμε αληθινό ένθεο βίο και ούτε βέβαια μετοχή στο Σώμα του Χριστού που είναι αλήθεια, γιατί ο Χριστός που είναι η Αλήθεια και ένας, αποτελούν την πλειοψηφία άσχετα εάν απέναντί μας είναι εκατομμύρια ή πολυεκατομμύρια πλανεμένων δυστυχών ανθρώπων.
«Είμαστε ευλογημένοι γιατί ο Κύριος μάς ελέησε να γεννηθούμε Ορθόδοξοι και να έχουμε, όχι απλώς την βεβαιότητα της αληθούς πίστεως, αλλά και την σχέση και την κοινωνία και την ενότητα και την πληροφόρηση της καρδιάς μας ότι βαδίζομεν εν αληθεία και ότι πορευόμεθα εν δικαιοσύνη προς την μεγάλη εκείνη ώρα της συναντήσεώς μας με τον Κύριό μας», είπε καταλήγοντας.
