Την Κυριακή 7 Αυγούστου το πρωί στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Μεσόλογγο Βοΐου Κοζάνης τελέστηκε το ετήσιο μνημόσυνο της μακαριστής Θεοδώρας Μπίρδα, κατά σάρκα μητέρας του Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας και Καθηγουμένου του Ιερού Προσκυνήματος της Παναγίας Σουμελά Αρχιμ. Αθηναγόρου Μπίρδα.
Στον Όρθρο και στο Ιερατικό Συλλείτουργο που προηγήθηκε προεξήρχε ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης Αρχιμ. Χριστοφόρος Αγγελόπουλος.
Στο Ιερό Βήμα παρέστη συμπροσευχόμενος ο Μητροπολίτης Βεροίας Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος κήρυξε τον θείο λόγο και τέλεσε το ετήσιο μνημόσυνο.
Ο Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καί ἡ ὥρα παρῆλθεν· ἀπόλυσον τούς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες … ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα».
Ὡς φωνή τῆς λογικῆς ἀκούεται ἡ διαπίστωση καί ἡ παρότρυνση τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Εἶναι ἔρημος ὁ τόπος καί ἔχει περάσει ἡ ὥρα. Ἄφησε τούς ἀνθρώπους νά φύγουν καί νά πᾶνε στά γειτονικά χωριά γιά νά ἀγοράσουν τρόφιμα καί νά φᾶνε, λένε οἱ μαθητές στόν θεῖο διδάσκαλό τους, ἴσως κουρασμένοι κάπως καί οἱ ἴδιοι ἀπό τόν κόσμο πού τούς περιτριγύριζε.
Γιά τά ἀνθρώπινα δεδομένα δέν εἶχαν ἄδικο οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου. Τί θά ἔκαναν τόσους ἀνθρώπους στήν ἐρημιά; Πέντε χιλιάδες ἦταν μόνο οἱ ἄνδρες, χωρίς τίς γυναῖκες καί τά παιδιά. Ὅμως ὁ Χριστός εἶχε ἄλλο σχέδιο. Γι᾽ αὐτό καί στήν παρότρυνση τῶν μαθητῶν του, νά ἀπολύσει τούς ὄχλους, ἀπαντᾶ μέ μία ἐντελῶς διαφορετική παρότρυνση. «Δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν».
Ὁ Χριστός δέν εἶναι μόνο ἡ πηγή τῆς ζωῆς. Εἶναι αὐτός πού χαρίζει στόν ἄνθρωπο ὅσα χρειάζεται γιά τή ζωή του. Γνωρίζει τίς ὑλικές ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου καί δέν τίς παραθεωρεῖ, ὅπως ἀποδεικνύεται καθαρά ἀπό τόν λόγο τῆς Γραφῆς ὅτι «οὐκ ἐπ᾽ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος».
Μπορεῖ γιά τόν Χριστό, πού εἶναι Θεάνθρωπος, τροφή νά εἶναι ἡ ἐφαρμογή τοῦ θελήματος τοῦ οὐρανίου Πατρός του, ὅπως διαβεβαιώνει ὁ ἴδιος λέγοντας ὅτι «ἐμόν βρῶμα ἐστίν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με πατρός», ἀλλά δέν ἀρνεῖται τίς σωματικές ἀνάγκες τοῦ πλάσματός του, καί γι᾽ αὐτό μετέχει καί ὁ ἴδιος τῆς ὑλικῆς τροφῆς, ἀκόμη καί κατά τίς ἐμφανίσεις του μετά τήν Ἀνάστασή του. Τό ἴδιο κάνει καί μέ τήν παρότρυνσή του πρός τούς μαθητές του. Δέν ἀμφισβητεῖ τίς ὑλικές ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων, πού εἶχαν συγκεντρωθεῖ γιά νά τόν ἀκούσουν καί νά τόν δοῦν νά θεραπεύει τίς ἀσθένειές τους καί εἶχαν παραμείνει τόσες ὧρες κοντά του χωρίς νά σκεφθοῦν τίς φυσικές τους ἀνάγκες, τήν πεῖνα καί τή δίψα. Δέν ἀρνεῖται ὅτι ἔχουν ἀνάγκη φαγητοῦ, ἀλλά ἀποδεικνύει ὅτι, ὡς φιλάνθρωπος καί φιλεύσπλαγχνος Θεός, μπορεῖ νά προσφέρει ἐκτός ἀπό τήν πνευματική τροφή καί τή φυσική τροφή στούς ἀνθρώπους.
Καί αὐτό παροτρύνει τούς μαθητές του νά κάνουν, πολλαπλασιάζοντας τούς πέντε ἄρτους καί τά δύο ψάρια πού εἶχαν, ὥστε νά χορτάσει τό πλῆθος τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ Χριστός ὅμως ἀποδεικνύει μέ τό θαῦμα αὐτό καί κάτι ἀκόμη. Ἀκυρώνει τή φαινομενικά λογική διαπίστωση τῶν μαθητῶν του ὅτι «ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καί ἡ ὥρα παρῆλθεν», ἑπομένως θά πρέπει νά ἀπολύσει τούς ὄχλους. Τήν ἀκυρώνει, δείχνοντας καί στούς μαθητές του καί σέ ὅλους ἐμᾶς ὅτι ὅπου εἶναι Ἐκεῖνος παρών οὔτε ὁ τόπος δέν εἶναι ἔρημος οὔτε ἡ ὥρα ἔχει περάσει.
Πολλές φορές οἱ ἄνθρωποι ἀνησυχοῦμε γιά τήν ἀπουσία ἀνθρώπων, γιά τήν ἔλλειψη μέσων, γιά τό πέρασμα τοῦ χρόνου. Ἀνησυχοῦμε, γιατί κάτω ἀπό ὁρισμένες συνθῆκες μπορεῖ νά αἰσθανόμεθα καί ἐμεῖς μόνοι ἤ ἀδύναμοι. Ἀνησυχοῦμε, γιατί κάποιες φορές μπορεῖ νά αἰσθανόμεθα ὅτι πορευόμεθα εἴτε ὡς ἄτομα εἴτε ὡς ἔθνος σέ ἕναν ἔρημο τόπο, μέσα σέ δύσκολες συγκυρίες, μέσα στά προβλήματα πού δημιουργοῦν οἱ ἐξελίξεις στόν κόσμο μας, οἱ συγκρούσεις καί οἱ ἀνταγωνισμοί τῶν ἀνθρώπων. Δέν θά πρέπει ὅμως νά ἀφήνουμε τόν ἑαυτό μας νά παρασυρθεῖ ἀπό τόν φόβο ἤ τήν ἀνησυχία πού ὅλα αὐτά εἶναι δικαιολογημένο καί ἀνθρώπινο νά μᾶς προκαλοῦν. Δέν θά πρέπει νά σκεφτόμαστε καί ἐμεῖς ὅπως οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου, ἀλλά θά πρέπει νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν Χριστό, θά πρέπει νά ἔχουμε τήν ἐλπίδα μας σέ Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος δέν ἐγκαταλείπει ποτέ τούς ἐλπίζοντας εἰς Αὐτόν.
Ὅταν ἔχουμε τόν Χριστό στήν καρδιά μας, ὅταν ἐπικοινωνοῦμε μαζί του μέ τήν προσευχή, ὅταν ἑνούμεθα μαζί του μέ τή θεία Κοινωνία, μεταλαμβάνοντας τό Σῶμα του καί τό Αἷμα του, ὅταν ζοῦμε μέσα στήν παρουσία του, τότε ὅπου καί νά εὑρισκόμεθα, ὅπως καί νά ζοῦμε, εἴτε μέσα σέ πολύ κόσμο εἴτε ἀπομονωμένοι στό πιό μακρινό σημεῖο τῆς γῆς, δέν θά αἰσθανόμεθα ἔρημο τόν τόπο, δέν θά αἰσθανόμεθα τήν ἀνάγκη νά τόν ἐγκαταλείψουμε. Γιατί ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή μας καί ἡ ἐμπιστοσύνη μας σέ Αὐτόν θά καλύπτει ὅλες τίς ἀνάγκες καί ὅλες τίς ἐπιθυμίες μας καί θά μᾶς κάνει νά αἰσθανόμεθα ἀνάπαυση στήν ἀγάπη του.
Μέ αὐτή τήν αἴσθηση στήν ψυχή της ἔζησε καί ἡ ἀείμνηστη ἀδελφή μας Θεοδώρα, τῆς ὁποίας τελοῦμε σήμερα τό ἐτήσιο μνημόσυνο.
Ἔζησε μέ πίστη καί ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοια καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος τῆς χάρισε μία ὡραία οἰκογένεια, ἀπό τήν ὁποία ἐκείνη μέ χαρά καί μέ ἀγάπη προσέφερε τόν υἱό της στήν Ἐκκλησία καί ἀξιώθηκε νά τόν δεῖ ἱερομόναχο καί πρωτοσύγκελλο στήν Ἱερά Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας, καί ὁ ὁποῖος εὔχεται καί θά εὔχεται στό ἱερό θυσιαστήριο γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς της.
Γι᾽ αὐτήν εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα καί ἐμεῖς σήμερα, ὥστε ὁ Κύριος νά τήν ἀναπαύει ἐν σκηναῖς δικαίων καί νά στηρίζει καί νά παρηγορεῖ καί τόν σύζυγό της καί τά παιδιά της καί ὅλη τήν οἰκογένειά της.