Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».
Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Κυρίου μας ἐπιβεβαιώνεται στό πρόσωπο τοῦ ἑορταζομένου σήμερα ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χαλαστρηνοῦ, τοῦ Κουλακιώτου, ἑνός ἐκ τῶν δύο πολιούχων τῆς πόλεώς μας.
Ἐλάχιστα γνωρίζουμε γιά τή ζωή του, ἐλάχιστα καί γιά τό μαρτύριό του. Ἦταν δάσκαλος ὁ ἅγιος Ἰωάννης καί ἔζησε καί στό Ἅγιο Ὄρος. Ὅταν ἦρθε κάποτε στή Θεσσαλονίκη, σέ ἕνα συμπόσιο, οἱ Τοῦρκοι, ὅπως ἔκαναν συχνά, θέλησαν νά τόν παγιδεύσουν καί ἰσχυρίσθηκαν ὅτι ἤθελε νά γίνει μουσουλμάνος.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τό ἀρνήθηκε. Οἱ Τοῦρκοι ἐπέμεναν, χαρακτηρίζοντάς τον προδότη καί ἀρνητή τῆς θρησκείας τους. Ἐκεῖνος ὅμως δέν δεχόταν νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό καί διαμαρτυρόταν λέγοντας ὅτι ποτέ δέν εἶχε πεῖ ὅτι θέλει νά γίνει μουσουλμάνος. Οἱ Τοῦρκοι ὅμως τόν ὁδήγησαν στήν ἀγορά τῆς πόλεως καί στό πρόχειρο δικαστήριο πού στήθηκε γιά τόν δῆθεν ἐξωμότη ἀποφασίσθηκε ὁ ἀπαγχονισμός του.
Ἡ ἀγχόνη ἔγινε γιά τόν ἅγιο Ἰωάννη ἡ σκάλα πού ἀνέβασε τήν ψυχή του στόν οὐρανό, ἐνῶ τό σῶμα του οἱ Τοῦρκοι τό ἔριξαν στή θάλασσα γιά νά μήν τό βροῦν οἱ χριστιανοί καί τόν τιμήσουν ὡς μάρτυρα τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ εἴδηση τοῦ μαρτυρίου του ὅμως διαδόθηκε γρήγορα καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης τιμήθηκε ὡς μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ τόσο στήν πατρίδα του, τήν Κουλακιά, τή Χαλάστρα, ὅσο καί στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου του, τή Θεσσαλονίκη, καί σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία πού ὅρισε νά τιμᾶται καί νά ἑορτάζεται ἡ μνήμη του κατά τήν ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου του, δηλαδή στίς 15 Φεβρουαρίου.
Τιμώντας καί ἐμεῖς σήμερα τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Κουλακιώτη στόν περικαλλῆ αὐτόν ναό, τόν ἀφιερωμένο στούς δύο ἁγίους νεομάρτυρες καί πολιούχους τῆς Χαλάστρας, τιμοῦμε τήν πίστη καί τό θάρρος του.
Μία πρόταση ἦταν γι᾽ αὐτόν τό ὅριο μεταξύ ζωῆς καί θανάτου, ἡ ὁμολογία του ὅτι ἦταν χριστιανός. Ἤξερε ὅτι ἄν τήν κάνει, θά ὁδηγηθεῖ στό μαρτύριο καί στόν θάνατο, ἄν δέν τήν κάνει, θά τό ἀποφύγει καί θά γλιτώσει τή ζωή του. Ὅμως ὁ ἅγιος Ἰωάννης δέν ἔκανε κἄν τή σκέψη αὐτή. Δέν ἦταν δυνατόν νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό γιά λίγα χρόνια ζωῆς, ὅταν Ἐκεῖνος ὑπόσχεται σέ ὅσους τόν ὁμολογήσουν τήν αἰώνια ζωή. Γι᾽ αὐτό καί προχώρησε μέ ἀποφασιστικότητα στό μαρτύριο καί χωρίς νά δειλιάσει κέρδισε τό στεφάνι τῆς νίκης καί ἀπολαμβάνει τώρα τή χαρά καί τή μακαριότητα στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Ἡ ὁμολογία τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ὅμως μόνο προνόμιο τῶν ἁγίων μαρτύρων καί νεομαρτύρων. Μπορεῖ νά γίνει καί δικό μας, γιατί ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς στή ζωή του καί στήν καθημερινότητά του, ἔχει τήν εὐκαιρία νά ὁμολογήσει τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ εἴτε μέ τά λόγια του εἴτε μέ τή ζωή του.
Ζοῦμε σέ ἕνα κόσμο γεμάτο προκλήσεις, σέ ἕναν κόσμο στόν ὁποῖο ἡ ἀθεΐα καί ἡ ἀδιαφορία γιά τήν πίστη, γιά τόν Θεό, γιά τήν ἐν Χριστῷ ζωή ἔχει πληθυνθεῖ, σέ ἕναν κόσμο πού πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι πού συκοφαντοῦν τήν Ἐκκλησία καί εἰρωνεύονται τά πιστά τέκνα της, εἶναι πολλοί ἐκεῖνοι πού χλευάζουν ὅσους ἀγωνίζονται νά ζοῦν σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὅλοι ἀντιμετωπίζουμε τέτοιους ἀνθρώπους στή ζωή μας, ὅλοι βρισκόμαστε μπροστά σέ τέτοιες συζητήσεις. Καί τότε γεννᾶται τό ἐρώτημα, τί κάνουμε ἐμεῖς;
Ὑπερασπιζόμαστε τήν πίστη μας; Ὑπερασπιζόμαστε τήν Ἐκκλησία; Ὁμολογοῦμε ὅτι καί ἐμεῖς ζοῦμε μέ τόν τρόπο τόν ὁποῖο ἐκεῖνοι ἀμφισβητοῦν καί εἰρωνεύονται, ἤ σιωποῦμε καί προσπαθοῦμε νά ἀποφύγουμε ὁποιαδήποτε ἀπάντηση;
Ἡ δική μας ὁμολογία στίς περιπτώσεις αὐτές δέν ἔχει βέβαια ὡς συνέπεια τό μαρτύριο, ἀλλά αὐτό δέν μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τήν εὐθύνη νά κάνουμε αὐτή τήν ὁμολογία, γιατί ἰσχύει καί γιά μᾶς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας: «Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».
Μέ τήν ὁμολογία μας ἐκφράζουμε ὄχι μόνο τήν πίστη μας ἀλλά καί τήν ἀγάπη μας στόν Χριστό, ἐκφράζουμε τήν ἐπιθυμία μας νά εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί του καί τώρα, ἐδῶ στή γῆ, ἀλλά ἰδιαίτερα στό μέλλον, στήν αἰώνια ζωή στούς οὐρανούς. Ὁ Χριστός προσφέρει καί σέ μᾶς αὐτό πού προσφέρει στούς ἁγίους μάρτυρες, χωρίς νά θυσιάσουμε τή ζωή μας. Ἄς μήν ἀδιαφορήσουμε γι᾽ αὐτή τή μεγάλη τιμή πού μᾶς κάνει ὁ Χριστός. Ἄς ἐμπνευσθοῦμε ἀπό τό παράδειγμα τῆς ζωῆς τῶν συμπολιτῶν μας, τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου ἀλλά καί τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῶν Κουλακιώτων καί ἄς τούς μιμηθοῦμε, ἔτσι ὥστε νά τόν τιμήσουμε ὄχι μόνο μέ τά χείλη ἀλλά καί μέ τή ζωή μας, καθώς, ὅπως λέγει καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «τιμή μάρτυρος μίμησις τῆς ζωῆς αὐτοῦ».
Ἐάν πράγματι θέλουμε νά λεγόμεθα χριστιανοί, νά φέρουμε δηλαδή αὐτό τό τιμημένο ὄνομα, θά πρέπει σέ κάθε περίπτωση τῆς ζωῆς μας, στήν καθημερινότητά μας, θά πρέπει νά ἔχουμε τό θάρρος νά ὁμολογοῦμε τόν Χριστό, νά λέμε «ναί, εἶμαι ἄνθρωπος πού ἐκκλησιάζομαι, πού ἐξομολογοῦμαι, πού πιστεύω, πού δέν δέχομαι νά βλασφημεῖται ἡ Ἐκκλησία μου καί τό πιστεύω μου», αὐτά μᾶς καθιερώνουν καί μᾶς στή θέση πού ἦταν καί οἱ νεομάρτυρες καί οἱ μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκεῖνοι, ἦταν οἱ συνθῆκες τέτοιες, καί ἔδωσαν τή ζωή τους, ἔδωσαν τό αἷμα τους. Ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά δώσουμε μία ὁμολογία, ὅτι ἀνήκουμε στόν Χριστό, ἀνήκουμε στήν Ἐκκλησία, καί τότε καί ἐμεῖς μαζί μέ ὅλους τούς μάρτυρες καί τούς νεομάρτυρες θά ἀπολαύσουμε αὐτά τά ὁποῖα ὑπόσχεται ὁ Χριστός σέ αὐτούς οἱ ὁποῖοι τόν ἀγαποῦν. Τί ὑπόσχεται; Πράγματα πού δέν μποροῦμε νά συλλάβουμε μέ τόν νοῦ μας, «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσεν καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν», λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Μέ τήν ὁμολογία μας δείχνουμε τήν ἀγάπη μας, διαφορετικά εἶναι κίβδηλη ἡ ἀγάπη μας, εἶναι ψεύτικη ἡ ἀγάπη μας, εἶναι συμφεροντολογική. Ὅταν ἔχουμε ἀνάγκη, ἐπικαλούμεθα τόν Χριστό, τήν Παναγία, τούς ἁγίους, ὅταν ὅμως βρεθοῦμε σέ μία τέτοια στιγμή ὁμολογίας, τότε κλείνουμε τό στόμα μας καί ἀπερχόμεθα. Γι᾽ αὐτό ἄς προσέξουμε πάρα πολύ, γιατί δέν ξέρουμε πότε θά μᾶς καλέσει ὁ Κύριος. Ζοῦμε σέ τέτοιες ἐποχές πού καθημερινά φεύγουν ἀδελφοί μας χωρίς νά τό καταλάβουμε. Λοιπόν, μήν βρεθοῦμε σέ μία τέτοια στιγμή ἀνέτοιμοι. Γι᾽αὐτό «στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου», γιά νά κερδίσουμε ὅλα αὐτά τά ὁποῖα ὑπόσχεται ὁ Θεός σέ αὐτούς πού τόν ἀγαποῦν.
