Βεροίας: Υπάρχουν όλα αυτά που πρέπει να σεβαστούμε για να μην επιδεινωθεί η κατάσταση
Στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό των Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Βεροίας τελέστηκε την Παρασκευή 14 Ιανουαρίου το βράδυ, η καθιερωμένη Ιερά Αγρυπνία με την ευκαιρία της επικείμενης εορτής του Αγίου Γεωργίου του Νεομάρτυρος του εν Ιωαννίνοις, όπου χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος, ο οποίος κήρυξε τον Θείο Λόγο.
Στην Ιερά Αγρυπνία επίσης, προεξήρχε ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας Αρχιμ. Αθηναγόρας Μπίρδας, ενώ έλαβαν μέρος οι Αρχιμανδρίτες Γρηγόριος Μάζα και Αμφιλόχιος Πατρίκας καθώς και ο Αρχιδιάκονος της Ιεράς Μητροπόλεως μας Παντελεήμων Παπαεμμανουήλ.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Τόν πανεύφημον μάρτυν Χριστοῦ Γεώργιον … ἐν ᾠδαῖς πνευματικαῖς ἀνευφημήσωμεν».
Ἀκολουθώντας τήν προτροπή τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου ἀνευφημήσαμε καί ἐμεῖς ἀπόψε προεορτίως «ἐν ᾠδαῖς πνευματικαῖς» τόν καλλίνικο μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ, τόν θαυματουργό ἅγιο Γεώργιο τόν ἐν Ἰωαννίνοις, τόν ὁποῖο ἑορτάζει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μαζί μέ δύο μεγάλους ὁσίους της, τόν ὅσιο καί Μέγα Ἀντώνιο καί τόν ὅσιο Ἀντώνιο τόν νέο, τόν πολιοῦχο καί προστάτη μας, στίς 17 Ἰανουαρίου. Καί ἐπειδή θά ἦτο δύσκολο νά τελέσουμε τήν ἀγρυπνία ἐκείνη τήν ἡμέρα, τελεῖται ἀπόψε, ὁπότε καί τόν συνεορτάσαμε μαζί μέ τούς ἐπίσης μεγάλους ὁσίους, τόν ὅσιο Παῦλο τόν Θηβαῖο καί τόν ὅσιο Ἰωάννη τόν Καλυβίτη, πού τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα.
Καί ἀξίζει αὐτή τήν τιμή ὁ ἅγιος νεομάρτυς Γεώργιος, γιατί ἡ ζωή του ἦταν ἕνα μαρτύριο, ἕνα μαρτύριο ἀνάλογο μέ αὐτό πού ὑπέμειναν οἱ ὅσιοι, διότι καί αὐτός, ὅπως καί ἐκεῖνοι, «ἐνήθλησε στερρῶς καί κατήνεγκεν ἐχθρόν, τοῦ Πνεύματος τῇ δυνάμει».
Τό μαρτύριό του δέν ἦταν ἕνα στιγμιαῖο γεγονός, ὅπως ἦταν γιά ἄλλους νεομάρτυρες. Διότι ὁ ἅγιος Γεώργιος ὄχι μόνο συκοφαντήθηκε καί κατηγορήθηκε δύο φορές ὅτι δῆθεν εἶχε γίνει μουσουλμάνος καί στή συνέχεια ἀρνήθηκε τή μουσουλμανική θρησκεία καί ἐπέστρεψε στή χριστιανική πίστη, γεγονός πού ἦταν αἰτία νά τιμωρηθεῖ καί νά ὁδηγηθεῖ στό μαρτύριο καί τόν θάνατο· ὄχι μόνο ὁμολόγησε μέ ἀνδρεία καί μέ παρρησία ὅτι οὐδέποτε ἀρνήθηκε τήν πίστη του στόν Χριστό καί ἦταν ἕτοιμος νά πεθάνει ὡς χριστιανός, ὅπως εἶχε γεννηθεῖ, ἀλλά καί ὑπέμεινε πρίν ἀπό τόν μαρτυρικό θάνατό του πολλά καί πολυώδυνα βασανιστήρια, στά ὁποῖα τόν ὑπέβαλαν οἱ Τοῦρκοι προκειμένου νά τόν κάνουν νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό.
Καί ἄν τό μαρτύριο ἀπαιτοῦσε τόλμη καί θάρρος, τά βασανιστήρια καί ἡ ἄρνησή του νά ὑποκύψει στίς ἀπειλές καί τίς ὑποσχέσεις τῶν δικαστῶν ἀπαιτοῦσε σταθερότητα πίστεως, ἀπαιτοῦσε δύναμη ψυχῆς, ἀπαιτοῦσε γενναιότητα, γιατί δέν ἦταν μόνο μάχη τοῦ μάρτυρος μεταξύ ζωῆς καί θανάτου, ἀλλά καί μάχη τῆς ψυχῆς μέ τόν κοσμοκράτορα τοῦ σκότους, ἦταν μάχη μέ τόν πειρασμό, μέ τόν διάβολο, μάχη πνευματική, ἀνάλογη μέ αὐτή τῶν ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου.
Αὐτή τή μάχη ἔδωσε νικηφόρα ὁ ἅγιος νεομάρτυς Γεώργιος, ὁ ὁποῖος ἔμεινε «πιστός ἄχρι θανάτου» καί ἔλαβε καί τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου ἀλλά καί τή χάρη τῶν θαυμάτων, τά ὁποῖα ἐνεργεῖ διά τῶν ἱερῶν του λειψάνων καί διά τῆς ἐπικλήσεως τῆς πρεσβείας του.
Ὁ μακαριστός Γέρων Γεράσιμος, ὁ πνευματικός μου πατέρας, ὁ Μικραγιαννανίτης, ὁ Μέγας Ὑμνογράφος τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος εὐλαβεῖτο ἰδιαιτέρως τόν ἅγιο νεομάρτυρα Γεώργιο καί ὁ ὁποῖος παρευρίσκετο στήν ἀνακομιδή τοῦ ἱεροῦ του λειψάνου καί συνέθεσε τήν Ἀκολουθία του, τήν ὁποία ψάλαμε καί ἀπόψε, διηγεῖτο συχνά ἐμφανίσεις καί ἐπεμβάσεις τοῦ ἁγίου Γεωργίου.
Καί παρότι ἀπέφευγε ἀπό ταπείνωση νά δίδει λεπτομέρειες, ἡ ἐνάργεια μέ τήν ὁποία περιέγραφε τόν ἅγιο ἀπεδείκνυε ὅτι εἶχε ζήσει τήν εὐλογία τῶν ἐμφανίσεών του πολλάκις. Ἕνα ἁπτό μάλιστα σημεῖο τῆς εὐλογίας τοῦ ἁγίου Γεωργίου ἦταν καί ἡ ἐπέμβασή του, ὅταν κατά τίς ἐργασίες γιά τήν ἀντικατάσταση τῆς παλαιᾶς στέγης τῆς Καλύβης τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στή Μικρή Ἁγία Ἄννα ὑποχώρησε ὅλο τό οἰκοδόμημα καί ἔπρεπε νά ἀνεγερθεῖ ἐξ ἀρχῆς. Τά ὑλικά ὅμως εἶχαν τελειώσει καί οἱ πατέρες δέν προλάβαιναν νά μεταφέρουν τά ὑπόλοιπα ὑλικά πού εἶχαν μείνει στό λιμάνι, μακριά, καί χρειαζόταν ἀρκετές ὧρες γιά νά τά μεταφέρουν, προκειμένου νά ὁλοκληρωθεῖ τό ἔργο, κάτι πού ἦταν ἀναγκαῖο γιά νά μήν καταστραφεῖ αὐτό πού εἶχαν κάνει μέχρι τή στιγμή ἐκείνη.
Τότε μέ προτροπή τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Γερασίμου τοποθέτησαν τό ἱερό λείψανο τοῦ ἁγίου Γεωργίου στήν ἁγία Τράπεζα τοῦ ναοῦ καί γονατιστοί ὅλοι οἱ πατέρες ἐπικαλοῦντο τή βοήθειά του. Καί τό θαῦμα δέν ἄργησε νά γίνει. Τό κάλυμμα τῆς λειψανοθήκης ἄνοιξε μόνο του, κάνοντας ἕνα φοβερό κρότο, ἐνῶ ὁ ναός πλημμύρισε ἀπό ἄρρητη εὐωδία. Συγκινημένοι ὅλοι ἀπό τήν ἄμεση ἀπάντηση τοῦ ἁγίου Γεωργίου καί τή ζωντανή παρουσία του σταύρωσαν τά λίγα ὑλικά πού εἶχαν μείνει, τά ὁποῖα μέ τή χάρη τοῦ ἁγίου ὄχι μόνο ἔφθασαν γιά νά τελειώσει τό ἔργο, χωρίς νά χρειασθεῖ νά μεταφέρουν τά ὑπόλοιπα ἀπό τό λιμάνι, ἀλλά καί περίσσευσαν.
Αὐτό εἶναι ἕνα ἀπό τά πολλά θαύματα τοῦ ἁγίου Γεωργίου. Ἐνθυμοῦμαι ἀκόμη ὅτι ὅταν τελούσαμε τήν κουρά ἑνός μοναχοῦ, ὑπῆρχαν πατέρες καί δή ὁ Γέρων Γεράσιμος, πού ἔβλεπαν τόν ἅγιο νά κάνει τόν ἀναγνώστη τήν ὥρα τῆς ἀγρυπνίας μέσα στόν ναό τῆς Παναγίας, κανοναρχοῦσε ὁ ἅγιος, κάτι πού δείχνει πόση χάρη ἔχει λάβει ἀπό τόν Θεό, ἀλλά καί πόσο ζωντανή εἶναι ἡ παρουσία του, ὅπως καί ἡ παρουσία ὅλων τῶν ἁγίων, στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, στή ζωή ὅλων μας, ἄν ἐπικαλούμεθα τή βοήθειά του καί ἰδίως, ἐάν προσπαθοῦμε καί ἐμεῖς νά μιμηθοῦμε τήν πίστη καί τήν σταθερότητά του σ᾽ αὐτήν καί ἀκόμη ἄν προσπαθοῦμε νά ἀντιστεκόμεθα στούς πειρασμούς πού συναντοῦμε καθημερινά στή ζωή μας, γιά νά μήν παρεκκλίνουμε ἀπό τίς ἐντολές καί ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἄς ἐπικαλούμεθα πάντοτε τή βοήθεια τοῦ ἁγίου Γεωργίου καί ἄς τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς ἐνισχύει στόν ἀγώνα μας, ἰδιαίτερα αὐτή τήν περίοδο πού εἶναι τόσο δύσκολη γιά ὅλους μας, γιά τούς ἰατρούς, γιά τούς νοσηλευτές, γιά τούς ἀσθενεῖς, ἀλλά καί γιά ὅλους ἐμᾶς πού ἔχει ἀλλάξει ἡ ζωή μας. Καθημερινά βλέπουμε ἄλλα θέλουμε νά κάνουμε καί ἀλλιῶς τά κάνουμε, γιατί ὑπάρχει ὁ φόβος, ὑπάρχουν οἱ ἐντολές, ὑπάρχουν ὅλα αὐτά τά ὁποῖα πρέπει νά σεβαστοῦμε γιά νά μήν ἐπιδεινωθεῖ ἡ κατάσταση. Γι᾽ αὐτό ἄς ἐπικαλούμεθα τή χάρη ὅλων τῶν ἁγίων καί ἰδιαιτέρως τοῦ ἁγίου Γεωργίου, ὁ ὁποῖος, ὅπως σᾶς εἶπα, ἐπεμβαίνει τάχιστα, προκειμένου νά ἱκανοποιήσει τά αἰτήματά μας, ὅταν εἶναι μάλιστα γιά τή σωτηρία ἰδιαίτερα τῆς ψυχῆς μας ἀλλά καί τοῦ σώματός μας. Ἀμήν.
