Πρόκειται για το τροπάριο της θ΄ ωδής του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα: “Την δέησίν μου δέξαι την πενιχράν, και κλαυθμόν μη παρίδης και δάκρυα, και στεναγμόν, αλλ’ αντιλαβού μου ως αγαθή, και τας αιτήσεις πλήρωσον δύνασαι γαρ πάντα ως πανσθενούς, Δεσπότου Θεού Μήτηρ, ει νεύσεις έτι μόνον, προς την εμήν οικτράν ταπείνωσιν.”
Ο Μ. Χατζηγιακουμής, σημειώνει:
“Η ερμηνεία του Στανίτσα στον Καλοφωνικό αυτόν ειρμό είναι από τις πιο χαρακτηριστικές και τις πιο ενδιαφέρουσες. Ήπια, ικετευτική, ανεπιτήδευτη και πηγαία, με λιτό βάθος και εσωτερικότητα, ταυτόχρονα ωστόσο εξαιρετικά δεξιοτεχνική, εντυπωσιακή σε ρυθμική ακρίβεια, με μακροπερίοδες εκφορές (“τενούτες”), πλούσιες αναλύσεις και άλλα ιδιοπρόσωπα εκφραστικά ποικίλματα. Στοιχεία που στη βάση τους έχει προσδιορίσει ασφαλώς και εδώ η μακρόχρονη ψαλτική παράδοση του ειρμού (ανήκε επίσης στο ρεπερτόριο των Πατριαρχικών ψαλτών)”.
Πηγή: Φως Φαναρίου