Βεροίας Παντελεήμων: «Ο Άγιος Γρηγόριος παρακαλούσε διαρκώς την Υπεραγία Θεοτόκο» – Βίντεο

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων ανέγνωσε τη σχετική ευχή και κήρυξε τον θείο λόγο, αναφέροντας μεταξύ άλλων: «Φώτισον τούς ὀφθαλμούς μου μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον».

Tόν στίχο αὐτό ἀπό τούς ψαλμούς τοῦ Δαβίδ ἐπαναλαμβάνουμε κα­θη­­­με­­ρινά στήν Ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἀποδείπνου. Καί ζητοῦμε καί ἐμεῖς ἀπό τόν Θεό, ὅπως καί ἐκεῖνος, νά φωτίσει τούς ὀφθαλ­μούς μας, ὥστε νά μήν ὑπνώσουμε ποτέ εἰς θάνατον, νά μήν περι­πέ­σου­με δηλαδή σέ ὕπνο πού θά μᾶς ὁδηγήσει στόν θάνατο.

Ὁ ψαλμωδός Δαβίδ δέν ἀναφέ­ρε­ται ἐδῶ στόν φυσικό θάνατο, στόν θάνατο πού ὁριοθετεῖ τήν ἐπίγεια ζωή μας καί σημαίνει τό τέλος της, οὔτε βέβαια ἀναφέρεται στόν φυ­σι­­­κό ὕπνο, τόν ὁποῖο μᾶς χάρισε ἡ πάνσοφη πρόνοια τοῦ Θεοῦ «εἰς ἀνάπαυσιν τῆς σαρκός». Ἀναφέ­ρε­ται στόν πνευματικό ὕπνο, αὐτόν πού φέρνει τόν ἄνθρωπο σέ μία κατάσταση ἡ ὁποία δέν τοῦ ἐπι­τρέ­πει νά ἀντιλαμ­βά­νεται οὔτε τί συμ­βαίνει στήν ψυχή του οὔτε καί τί συμβαίνει γύρω του.

Εἶναι ἡ κατάσταση ἐκείνη τῆς νω­θρότητος καί τῆς ἀδιαφορίας στήν ὁποία ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο ὁ διά­βολος, ὅταν ἀφήνει τή ραθυμία νά κυριαρχεῖ στήν ψυχή του, ὅταν δέν θέλει νά πιέσει τόν ἑαυτό του γιά νά ἀκολουθήσει τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀλλά προτιμᾶ νά ἀκο­λουθεῖ τό δικό του θέλημα, ὅταν ὑποκύ­πτει χωρίς ἀντίσταση στούς πειρα­σμούς καί τίς προκλήσεις τῆς ἁμαρ­τίας, ὅταν ἀντιμετωπίζει τά πάντα ἀπό τήν ὑλική καί ἐφήμερη πλευρά τους, ἀδιαφορώντας γιά τίς συνέπειες πού μπορεῖ νά ἔχουν στήν πνευ­ματική του ζωή καί τήν ψυχή του.

Πνευματικός ὕπνος εἶναι ἀκόμη ἡ κατάσταση κατά τήν ὁποία ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἐξοικειωθεῖ τόσο πολύ μέ τήν ἁμαρτία, ὥστε δέν μπορεῖ πλέον νά τήν διακρίνει καί νομίζει ὅτι εἶναι κάτι τό φυσιο­λογικό, μέ συνέπεια νά μήν εἶναι σέ θέση νά ἀναστρέψει αὐτή τήν κα­τά­στα­ση, νά μετανοήσει καί νά διορ­­θω­θεῖ.

Αὐτό δέν συμβαίνει μόνο μέ τίς με­γάλες καί σοβαρές ἁμαρτίες. Συμβαίνει συχνά καί μέ αὐτές πού θεω­ροῦμε μικρές καί ἀσήμαντες. Συμ­βαίνει μέ τίς καθημερινές μι­κρές παρεκκλίσεις ἀπό τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, πού κάνουμε ὅλοι μας καί μᾶς ἔχουν γίνει συνή­θεια. Συμ­βαίνει μέ ὅλα αὐτά, γιά τά ὁποῖα λέμε, δικαιολο­γώντας τόν ἑαυτό μας, «δέν εἶναι τίποτε». Συμβαίνει μέ ὅλες τίς ἐπι­θυμίες μας, στίς ὁποῖες ἐνδίδουμε γιά νά ἱκανο­ποιή­­σουμε τόν ἐγωι­σμό, τή φιλαυ­τία, τή γαστριμαργία ἤ τήν ὀκνηρία μας, χωρίς νά δίδουμε σημασία στίς βλαπτικές γιά τήν ψυχή μας συνέ­πειές τους.

Ὅλα αὐτά ἀμβλύνουν προοδευ­τι­κά τήν πνευματική μας ὅραση, ἀμ­βλύνουν τούς πνευματικούς ὀφθαλ­­­­μούς μας καί συσκοτίζουν τήν ψυχή μας, ὥστε νά μήν μπο­ροῦμε νά διακρίνουμε τά σφάλ­μα­τά μας, τίς πτώσεις μας, τίς ἁμαρ­τίες μας, τά πάθη μας, καί νά μήν μετανοοῦμε γι᾽ αὐτά.

Γι᾽ αὐτό καί σέ ἀρκετές περιπτώ­σεις, ἄν καί ἐπιχει­ροῦμε νά ἐξετά­σουμε τήν ψυχή μας καί τή ζωή μας, δέν  βρίσκουμε κάτι μεμπτό, δέν θεωροῦμε ὅτι ὑπάρχει κάτι γιά τό ὁποῖο χρειάζεται νά μετανοή­σουμε καί νά ἐξομολογηθοῦμε. Ἔτσι ὅλα αὐτά παρα­μένουν στήν ψυχή μας καί τήν σκοτίζουν καί τήν νε­κρώ­νουν προοδευτικά, γιατί κάνουν τίς ζωτικές της λειτουργίες νά ἀτονοῦν καί νά ἐκπίπτουν.

Καί ὅπως ὁ φυσικός θάνατος εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἐκπτώσεως τῶν ζωτικῶν λειτουρ­γιῶν τοῦ σώ­μα­τός μας καί τῆς νεκρώσεως τῶν ὀρ­γάνων του, τό ἴδιο ἰσχύει καί μέ τόν ψυχικό καί πνευ­ματικό θάνα­το, ὁ ὁποῖος ἐπέρχεται ἀπό τήν ἀδιαφορία μας καί ἀπό τήν ἐμμονή μας στήν ἁμαρτία, στήν ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ ἡ συσκότιση τῶν πνευ­μα­τι­κῶν μας ὀφθαλμῶν, ἀλλά καί ἡ κα­κία τοῦ πονηροῦ πού ἐπιδιώκει μέ ποικίλους τρόπους νά μᾶς ἀπο­κοι­μίσει.

Ἔχοντας συναίσθηση αὐτοῦ τοῦ με­γάλου κινδύνου ὁ μέγας θεολό­γος καί πατήρ τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ὁποῖο τιμήσαμε τήν περασμένη Κυ­ρια­κή, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Πα­λα­­μᾶς, ὁ ἀσκητής τῆς Βεροίας, τοῦ ὁποίου ἔχουμε ἀπό­ψε τήν εὐλογία νά προσκυ­νοῦ­με τμῆ­μα τοῦ ἱεροῦ του λειψάνου, μαζί μέ τό ἱερό λείψανο τοῦ ἁγίου Λουκᾶ, παρακαλοῦσε διαρκῶς τήν Ὑπερα­γία Θεοτόκο νά τοῦ φω­τίσει τό σκότος τῆς ψυχῆς. «Φώτισόν μου τό σκότος, φώτισόν μου τό σκότος», τῆς ἔλεγε. Τήν παρακα­λοῦ­σε, προκει­μέ­νου νά ἀποδιώξει ἀπό τήν ψυχή του κάθε τι ἁμαρ­τω­λό καί ἐμπα­θές, ὥστε νά μπορεῖ νά διακρίνει τό ἀγαθό, νά μπορεῖ νά ἀποφεύγει τίς παγίδες τοῦ πονη­ροῦ καί νά βλέπει τόν Θεό.

Ἄς διδαχθοῦμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς ἀπό τό παράδειγμα τοῦ ἁγίου Γρη­γο­ρίου τοῦ Παλαμᾶ καί ἄς συνει­δητοποιή­σουμε τόν κίνδυνο πού διατρέ­χου­με ἀπό τόν ψυχικό ὕπνο. Ἄς γρη­γο­­­ροῦμε πνευμα­τικά, ὅπως συνέστη­σε ὁ Κύριος μας στούς μα­θητές του, καί ἄς παρα­καλοῦμε τόν Θεό, μαζί μέ τόν ψαλ­μωδό Δαβίδ καί τόν ἅγιο Γρη­γόριο τόν Παλαμᾶ, νά φωτίζει τούς ὀφθαλ­μούς μας «μήποτε ὑπνώ­­σω­μεν εἰς θάνα­τον», γιά νά μήν πεῖ ποτέ ὁ ἐχθρός τῆς ψυχῆς μας «ἴσχυσα πρός αὐ­τόν». Ἀλλά μέ τή χάρη καί τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τίς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων μας νά ἀξιωθοῦμε νά διέλ­θουμε ἐν μετα­νοίᾳ τό στά­διο τῆς Ἁγίας καί Με­γάλης Τεσσα­ρακο­στῆς καί ὅλη μας τή ζωή, γιά νά ἀξιωθοῦμε καί τῆς αἰωνίου ζωῆς κοντά στόν Θεό μαζί μέ τούς ἁγίους μας, καί τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ καί τόν ἅγιο Λουκᾶ καί ὅλους τούς ἁγίους.